Je kaarten op tafel leggen: zo ziet échte gastvrijheid eruit
“Ik ben gepest als kind, voelde me jarenlang onzeker en vind het daarom nog steeds eng om in het openbaar te spreken.” waren de eerste woorden van onze host tijdens een event afgelopen week. Mijn hele hart was meteen verbonden. Het heeft iets intiems als een volwassene zich kwetsbaar opstelt en dingen deelt over zijn kindertijd.
Lees: dit zijn de mooiste rooftopbars in Istanbul
Opeens kun je jezelf in zijn of haar schoenen verplaatsen. Het maakt je zelfs een beetje emotioneel. Je wilt deze persoon een knuffel geven, want het gevoel om niet goed genoeg te zijn is universeel.
De persoon in kwestie vervolgende het verhaal met de woorden dat ze een hard schild heeft ontwikkeld. Een diepe behoefte om zichzelf te bewijzen. Nog steeds probeert ze steeds ‘goed genoeg’ te zijn. De keerzijde van dit verhaal is dat ze vaak té hard probeert om goedkeuring te krijgen.
In de praktijk leidt dit tot opschepperig gedrag. Want door talenten en behaalde successen (trofeeën) te delen, hoopt ze dat andere mensen haar goedkeuren en bewonderen. Dit, spreken over hoe getalenteerd je bent, komt héél veel voor in de hospitality industrie. En dat terwijl mensen zich minder snel gewaardeerd voelen als je alleen maar praat over jouw eigenwaarde.
Je kaarten op tafel leggen, niet je trofeeën
Wanneer je zo druk bent met jezelf te bewijzen, geef je een ander geen goed gevoel. Gastvrijheid is de kunst om mensen zich gewaardeerd te laten voelen. Daarom is het belangrijk om altijd jezelf te zijn. Om jezelf kwetsbaar op te stellen. Laat je kaarten zien, niet je trofeeën. Dan maak je impact en verbind je mensen met elkaar.
Persoonlijk kan ik mij wel vinden in dit verhaal. Ik realiseer me dat ik ook op een bepaalde manier gezien wil worden en daarvoor probeer ik een bepaalde indruk te maken. Maar zoals de boodschap in dit verhaal luidt: we moeten onszelf blijven als we andere ontvangen en verwelkomen. Je hoeft niks te bewijzen. Wanneer we inzoomen op de filosofie van ‘je kaarten op tafel leggen, niet je trofeeën’, dan gaat dit over de manier waarop we hosten in het comfort van ons eigen huis.
Uit schaamte geen mensen ontvangen
Hoe vaak hosten we niet omdat we ons schamen voor de grootte van ons huis, ons gebrek aan een luxe inrichting, onze borden of bestek, of ons culinaire talent? Denk erover na: hoe vaak belemmert dit je om mensen over de vloer te hebben en écht contact te maken?
Vraag je eens af waar deze gevoelens vandaan komen. Waarom we proberen om beter te zijn dan de werkelijkheid. Want dat is het in feite, je voelt je niet goed genoeg. Je wilt bewonderd worden. Terwijl is dat de essentie van het leven? Of draait het meer over zin geven aan de kleine dingen, aan het rommelige, mooie onbekende? Waarom moet alles zo perfect zijn. Wat als we besluiten om het uiterlijk vertoon opzij te zetten en om ons daar geen zorgen over te maken. Dan blijft er veel meer ruimte over voor wat we zelf te geven hebben, en welke ‘kaarten; we kunnen laten zien waardoor een ander zich meer gezien en gehoord voelt.
Gastvrijheid is betrokkenheid
Bedenk goed hoe jij jouw schaarse tijd wilt besteden. Angstig, onzeker maar beheerst of vrij van verwachtingen, een tikkeltje onvolmaakt maar verbonden? Wat we vaak vergeten is dat iedereen zo z’n onzekerheden heeft. We hebben allemaal de angst om buitengesloten te worden. Bijna iedereen vind het spannend om alleen naar een feestje of diner te gaan. We zijn op een bepaalde manier geconditioneerd – door de media en door de Instagram-feeds van onze eigen vrienden – om perfectie te zoeken en gebreken te verbergen. Om een plaatje neer te zetten dat gewoon niet berust op de werkelijkheid. Is het geen beter idee om nu eens een alternatief te presenteren? Gewoon door jezelf te zijn en anderen het gevoel geven dat ze betrokken zijn.
