Weer een reden om je telefoon weg te leggen
Wanneer was jij voor het laatst meer verwonderd door de vorm van de wolken dan door je telefoon? Of genoot je van de zonnestralen zonder afleiding? De kans is groot, voor de meeste van ons dan, dat het een aardige tijd geleden is.
Hoezeer we deze dingen waarderen, de never-ending to-do lijstjes en afleidingen maken ons minder gevoelig voor kleine dagelijkse wondertjes. Totdat we uiteindelijk een punt bereiken waarop we ze helemaal niet meer opmerken.
Terwijl we ouder worden, is het normaal dat we ons minder verbazen over dingen die ons als kind betoverden. Logisch want we zien ze niet langer voor de eerste keer. Voordat ik naar Amsterdam verhuisde vond ik het bijvoorbeeld magisch om een een bootje over de grachten te varen. Toen we er woonde en mijn man een eigen boot bleek te hebben, werd het na dagen en úren varen zelfs een beetje saai.
Aan de ene kant is het iets moois dat we onszelf aanpassen aan de omgeving en ons veilig en comfortabel voelen daar waar we zijn. Maar is het niet tragisch dat we verveeld raken aan unieke, speciale momenten en aan deze zelfde situaties of momenten? Of het nu de eerste keer is dat je een palmboom ziet of in een boot vaart, de eerste keer dat je in een bubbelbad zit, de eerste keer dat je de geur van wilde rozen ruikt of een knuffel krijgt van je partner… er zijn eindeloos veel ervaringen in je leven die waardering en bewondering verdienen.
De wereld is vol van schoonheid en ontzagwekkende inspirerende dingen die ons verwonderen. En deze verwondering is goed voor je… om in het hier en nu te leven, om enthousiast te blijven en om je creativiteit te prikkelen. Wie wil zich nu niet blijven verwonderen? Jezelf aanpassen is allemaal leuk en aardig maar het is nog fijner om jezelf te blijven prikkelen.
“He… who can no longer pause to wonder and stand wrapped in awe, is as good as dead – his eyes are closed.” – Albert Einstein
De grote mate van verwondering die misschien steeds minder wordt na je kindertijd, is niet moeilijk om te herstellen. Alles wat je moet doen is de wereld met een frisse blik bekijken, alsof het voor de eerste keer is. Ieder moment is uniek en gaat voorbij. Dus steeds als we iets zien of meemaken is het de eerste en de laatste keer dat we dit moment beleven. Dat is een mooie manier om erover na te denken niet?
Wanneer we ons dat beseffen, worden we nieuwsgieriger naar dingen die we vaak voor lief nemen en verwonderen we ons weer over de meest normalen zaken. Een glas water is niet langer een glas water; het is een bron die al eeuwenlang bestaat en zorgt voor leven op aarde. Het weer is niet goed of slecht maar het is een magisch verschijnsel wat we steeds opnieuw proberen te voorspelen. Wanneer je je openstelt voor verwondering zie je in elke persoon of plek een unieke charme. Dus de eerstvolgende keer dat je je verveelt en in de verleiding komt om Instagram te openen om de tijd te doden, besef je dan dat de echte magische dingen je in het echte leven al tegenmoet komen. Je moet er alleen voor open blijven staan. Hoe écht wil je het hebben? Of maak je deze momenten voor jezelf onvindbaar omdat je vlucht in je telefoon. Daar kan ik me lichtbezorgd over maken want ik doe het wel. Uit verveling grijp ik regelmatig naar mijn telefoon en als ik aan het einde van de dag mijn schermtijd check schrik ik kapot. Urenlang heb ik naar mijn scherm zitten staren naar het leven van anderen. Alsof dat er überhaupt iets toe doet… ik wil liever meemaken wat er in het échte leven aan de hand is. LEVEN met verwondering. Dat wens ik iedereen toe.
