Wat een gedoe die overdreven emancipatie

Laatst las ik een artikel waarin een journalist tekeer gaat over de Nederlandse vrouw die parttime werkt. Lui. Dat zijn we als we onszelf een dagje minder richting kantoor manoeuvreren. Vrouwen van tegenwoordig hebben volgens haar een grandioos gebrek aan ambitie wanneer ze niet vijf keer per week op een kantoorstoel neerploffen.

Eindigen als huisvrouw is een rampscenario, wasjes draaien en voor de kinderen zorgen is zó niet meer van deze tijd. En het is al helemaal geen zinnige levensinvulling. Werken. Carrière maken. Taken eerlijk verdelen. Dat maakt je pas een nuttige vrouw, dan tel je mee.

We hebben gevochten voor emancipatie
Er is flink gevochten voor emancipatie, voor gelijke rechten tussen man en vrouw. In mijn poging alles en iedereen recht te doen ga ik ongetwijfeld iets opschrijven wat ik ondanks al mijn goede intenties nèt verkeerd heb geformuleerd. Maar is het niet júist de bedoeling dat we zelf kunnen kiezen of we wel of niet parttime werken? Kiezen of de man of de vrouw een dagje extra thuisblijft om voor de koters te zorgen? Iemand moet het doen. Ik ben opgegroeid met een moeder met een fulltime baan en mijn vader bleef een dag in de week thuis. Mijn moeder werkte niet voor status en mijn vader was alles behalve een luie donder. Het was hun manier om de boel draaiende te houden. Er is meer diversiteit te bejubelen, dat zal ik niet ontkennen. Maar in deze tijd is het in Nederland toch echt aan vrouwen én mannen zelf hoe ze hun leven indelen, wie de was draait, wie er kookt én wie het vuilnis buiten zet.

Financiële onafhankelijkheid
Er moet brood op de plank komen, ook zonder een vent moet je je hachje kunnen redden en een dak boven je hoofd kunnen betalen, maar om te beweren dat je daarvoor je hele leven fulltime moet werken is onzin. Werken geeft voldoening, het zorgt voor onafhankelijkheid en het brengt geld in het laatje maar de ene vrouw verdient net zoveel met haar parttimebaan van drie dagen dan de ander met een fulltime werkweek. En sommige vrouwen kiezen voor langere werkdagen om zo een dag per week thuis te vertoeven. Is dat zo erg? Je moet er altijd op voorbereid zijn om economisch zelfstandig te worden maar je leeft vandaag.

Je kunt niet alle vrouwen over een kam scheren
Niemand is hetzelfde, iedereen maakt keuzes maar je zou er bijna bang voor worden om parttime te gaan werken. Hoe durf je één dag in de week wasjes te draaien? En welke vrouw kroelt er op een doordeweekse dag met haar kinderen? Op weg naar een nieuwe definitie van wat normaal is, past dit niet meer in het ‘perfecte plaatje’. Ongeacht jouw situatie moet je fulltime aan de bak. En dit is zó makkelijk gezegd. Je weet niet hoe het leven van een ander eruit ziet. De een heeft ouders die iedere dag stipt acht uur op de stoep staan terwijl de ander helemaal geen hulp van buitenaf krijgt. Sterker nog: sommige mensen moeten mantelzorgen voor een familielid. Dat vergt energie, tijd maar het is onmisbaar en bijna niet te combineren met een fulltime baan.

Omgekeerde emancipatie
Met uitspraken dat vrouwen die parttime lui zijn zorg je voor een omgekeerde emancipatie. Waren we niet blij dat we na lang knokken zelf mochten kiezen of we wel of niet aan de bak gingen? ZELF kiezen. Dat gaat er bij de overdreven zelfstandige vrouw niet meer in. Ze is in een nieuw hokje terecht gekomen: het hokje waarin men altijd moet werken, anders tel je niet mee. Ik kan hier maar een ding op zeggen: laat je niet bang maken door gefrustreerde vrouwen die niet willen eindigen als huisvrouw of moeder. Die bang zijn om te falen op dát gebied en daarom kiezen voor het andere uiterste. Er zijn altijd meerdere mogelijkheden om een gelukkig leven te leiden dus laten we dichtbij onszelf blijven.