Een oordeel is vaak leeg en zegt veel over de persoon die oordeelt

Hoe vaak krijg jij te maken met oordelen die niet kloppen? Die onterecht voelen maar je hebt ook geen zin om het recht te zetten. Because you know better. Op het werk, in je familie of van random mensen op Social Media (dit zijn de ergste!) die niks van je weten krijg je regelmatig een mening te horen. Over je uiterlijk, je smaak of over de keuzes die je maakt. Vaak nergens op gebaseerd want een mening zoals deze is de laagste vorm van menselijke kennis.

Een oordeel vergt namelijk gebrek aan accountability, onbegrip en een egoïstische blik op de wereld. Oordelen of labelen is niets anders dan je mening delen vanuit eigen perceptie, een kleefbriefje op iemand plakken zonder écht te weten waar je het over hebt. Bijvoorbeeld: influencer Romy Boomsma krijgt vaak (publiekelijk) commentaar zoals afgelopen jaar van een 71-jarige dame die zichzelf feminist noemt. Noemt ja: want feminisme is voor mij vrijheid in de keuzes die je maakt voor mannen én vrouwen. En niet zomaar een levensstijl nastreven die volgens de maatschappij goed voor je is. De vrouw in kwestie schreef dat moeders tegenwoordig aan onrealistische eisen moeten voldoen, en Romy Boomsma zou daar voor zorgen. Ik vraag me ernstig af hoe dan? Want als je problemen hebt met de manier waarop zij haar leven inricht, waarom volg je haar dan? Het is juist de vrijheid en openheid die Romy Boomsma deelt die feministisch is. Zelf durven te kiezen wat je met jouw leven doet, ongeacht de talloze labels die je van hokjes-denkers krijgt.

Veel mensen geven te snel een mening vanuit eigen perceptie. Iemand een label geven is niet zo moeilijk, het is vaak een aanduiding die niet klopt en allerminst is onderzocht. Labelen is doordrenkt van oordelen, eigen perceptie, vooroordelen en veroordelen. Je zegt iets zonder onderzocht te hebben of het klopt. Zo zag ik op Social Media het verdrietige nieuws voorbij komen dat de vader van Anna Nooshin is overleden. BAM! Meteen krijgt ze negatieve comments van leeghoofden die denken dat ze precies weten wat ze zeggen. Ik vraag me af waar deze mensen het lef vandaan halen? “Tja, meteen weer posten na het overlijden van je vader? Dan zal je er wel niks om geven”. Hoe kunnen mensen zo denken? Of eigenlijk: niet denken.

Een beeld over andere mensen schetsen zegt vaker iets over jezelf. Je bent niet bezig met de werkelijkheid maar met je eigen interpretatie van de werkelijkheid. Er is geen verschil meer tussen feiten en je eigen mening. Uiteindelijk is het een groot en gênant gebrek aan integriteit om klakkeloos een mening te uiten. Opmerkingen als ‘ze denkt alleen maar aan zichzelf’ zijn niet alleen onterecht: je hebt vaak niet eens de kans om een kijkje in het échte leven van een ander te nemen. Je moet heel goed kunnen luisteren en je inleven in andermans situatie wil je uitspraken kunnen doen over andere mensen. Dit heet empathie. Helaas is empathie niet voor iedereen weggelegd. Je kunt jezelf een feminist noemen maar als je vervolgens andere mannen of vrouwen in een hokje stopt, gaat er toch echt iets mis.

Empathie, dat is pas de hoogste vorm van menselijke kennis. Empathie vergt inlevingsvermogen, je moet je eigen ego opzij zetten. Empathie is groter dan het leven en wat zou de wereld mooi zijn als we allemaal met meer empathie leven.