Column Robin: De nachtmerrie die Mexico opgeschudde
Vorige week vertelde Robin over haar spannende eerste nacht in Mexico City. Door een aardbeving van magnitude 8.1 schudde ze haar bed uit. Niemand had kunnen voorspellen dat dat alleen maar een voorproefje zou zijn…
Naast mij zitten drie Franse jonge vrouwen. Ze praten honderduit en tussen de hapjes van hun Nutella crepe door, schateren ze van het lachen. Ik kijk naar rechts. Daar zie ik mannen en vrouwen van alle leeftijden, gekleed in gele veiligheidshesjes met met mondkapjes en helmen op, rennen . Onderweg naar de plek waar tientallen mensen, levend liggen begraven onder het puin. Precies drie straten verder op.
Twee dagen daarvoor zat ik nietsvermoedend thuis me voor te bereiden op een lunch meeting. Eindelijk voelde het weer alsof alles weer een beetje “normaal” werd. De stress van een vermoeiende Airbnb host, vluchten voor orkaan Irma, je bed uit geschud worden door een aardbeving, het gaat je allemaal niet in de koude kleren zitten. We waren dan ook beide heel erg opgelucht dat we weer een beetje konden ontspannen en genieten.
Ik was mijn nagels aan het lakken toen het begon. Net toen ik het flesje neerzette om wat gespilde nagellak weg te halen, begon ineens mijn stoel te bewegen. En toen ook de tafel en de muren en, naja alles eigenlijk. Ik hoorde Jo van beneden iets zeggen, maar zijn woorden kwamen niet binnen. Het enige wat ik hardop dacht was; “nog een aardbeving?!”.
Het duurde een aantal mili-seconden voordat mijn brein kon registreren wat er aan de hand was. Het is heel gek. Je voelt het bewegen en ergens weet je wat het betekent, maar toch snap je gewoon niet wat er aan de hand is.
Na een paar mili-seconden hoorde ik Jo schreeuwen “AARDBEVING NÚ NAAR BENEDEN KOMEN!”. Met mijn nagels nog nat van de lak, vloog ik de trap af naar beneden. Daar stond Jo al op me te wachten in de woonkamer. Als een slechte actie film renden we hand in hand de deur uit terwijl om ons heen er van alles op de grond viel. Je zag de muren van links naar rechts bewegen alsof de aarde was veranderd in water. De gang buiten bewoog angstvallig mee. En eenmaal buiten op straat leek het zeker nog minuten te duren.
Daar stonden we dan. Elkaar stevig omhelzend, angstig om ons heen kijken of er iets naar beneden kon vallen. Het duurde even voordat ik besefte dat het weer voorbij was. De aarde was nog steeds aan het trillen, tot dat ik besefte dat het niet de aarde was maar heel mijn lijf.
De aardbeving was voorbij. Toch ging er niemand terug zijn huis in. We merkte al snel dat deze aardbeving anders was dan de vorige. Toen stond iedereen gezellig buiten te kletsen en ging iedereen na het beven weer direct naar binnen. Hoe anders was het deze keer…
Na tien minuten buiten te hebben gewacht, besloten we terug naar binnen te gaan om onze belangrijke spullen te pakken, schoenen aan te doen en naar een open ruimte te gaan. Wat we na de eerste aardbeving hebben geleerd, is dat er mogelijk kans is op naschokken die soms net zo hevig kunnen aanvoelen als de aardbeving zelf. Het is dus verstandig om een veilig plek op te zoeken, tot dat je zeker weet dat het ergste voorbij is.
We bedachten dat er een grote open plek is in het park bij ons om de hoek. Laten we daar maar heen gaan besloten we. Onderweg daar naar toe kwamen we steeds meer tot het besef dat dit niet ‘zomaar een aardbeving’ was. Bijna iedereen was aan het bellen. En hoe verder we liepen, hoe meer mensen we zagen die duidelijk in paniek waren. Sommige mensen begonnen zelfs te rennen, wat voor ons alleen maar meer voor verwarring zorgde.
De grootste schok kwam, toen we een paar straten verder een gebouw compleet ingestort zagen liggen. Het besef komt al heel snel dat de kans groot is dat niet iedereen veilig heeft kunnen wegkomen. Onderweg naar het park zien we meerdere van dit soort situaties. Tot op de dag van vandaag staan ze op mijn netvlies getekend.
De Franse meisjes zijn nog steeds gezellig aan het kletsen. Het is zo’n gekke gewaarwording. De ene helft van de stad is compleet in paniek aan het zoeken naar overlevende, terwijl de andere helft weer rustig doorgaat met het “normale” leven. En ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. Het is ook maar beter om niet als een soort ramptoerist tussen het puin te gaan staan. Je spreekt de taal niet, je hebt nul ervaring en geen goede kleding waardoor je eerder in de wegloopt dan echt behulpzaam bent.
Maar het doet zeer. Ik voel me al dagen verloren. Niets voelt goed. Thuis zitten en een boek lezen, of hier op een terrasje een kopje thee drinken, hoe kan het goed voelen als je weet dat er tientallen mensen mogelijk liggen te sterven om de hoek?
Inmiddels zijn we bijna een week verder en hoewel we proberen door te gaan met ons leven, alles is anders. Bij elke trilling, bij elke sirene, staan je nekharen overeind. ‘S Nachts schrik ik wakker, omdat ik kan zweren dat het bed aan het trillen was. We horen het speciale aardbeving alarm overal, ook al deze helemaal niet afgaat en we zijn als de dood om even niet zonder elkaar te zijn.
Hoe graag je ook zou willen dat alles weer “normaal” is, merk je aan alles dat dat gewoon niet meer kan. Mijn lichaam is hetzelfde, mijn stem is hetzelfde, zelfs mijn kleren en het huis is hetzelfde en toch is alles anders. Toch voelt alles onzeker. We zijn kapot, maar weggaan is geen optie. Hoewel we niet hebben kunnen helpen met het puin ruimen, kunnen we gelukkig wel op een andere manier helpen.
Met hulp van vrienden en familie hebben we geld weten in te zamelen waarmee we eten en spullen kunnen kopen voor de overlevenden. Alleen in Mexico City zijn al 44 gebouwen compleet verwoest en honderden mensen dakloos geworden. Eten en spullen verzorgen is wel het minste wat we kunnen doen.
Stiekem verlang ik wel eens naar ons veilige kikkerlandje. Om mijn hoofd op mijn nachtkussen te leggen en te weten dat ik met een gerust hart kan gaan slapen, zonder bang te hoeven zijn dat ik het alarm niet hoor en het huis misschien instort door een nieuwe aardbeving. Maar weggaan is voor ons geen optie. Deze mensen (en wij ook) hebben het nodig om te proberen het dagelijkse leven weer op te pakken. Samen zorgen we voor elkaar en herbouwen we Mexico City. Ieder met zijn of haar eigen bijdrage.
Benieuwd hoe wij de eerste minuten na de aardbeving hebben beleefd? Klik hier voor de video, gemaakt direct na de aardbeving.
Liefs,
Robin
Lees ook: Column Robin: Begroet worden door een aardbeving in Mexico
