Column Robin: Begroet worden door een aardbeving in Mexico
Vorige week vertelde Robin in haar column nog over orkaan Irma. Hoe ze, door snel schakelen, eerder weg konden vliegen vanuit de Dominicaanse Republiek. Nu is ze in Mexico City, waar ze shockerend wordt verwelkomd…
Viva Mexico! We zijn aangekomen in het land van de taco’s, tequila en lucha libre. Hoe erg ik ook heb genoten van de Dominicaanse Republiek, de nieuwsgierigheid voor Mexico City heeft zijn hoogtepunt bereikt. Mijn maag begint al te knorren bij de gedachten aan alle heerlijke gerechten die ik nog moet ontdekken en ik krijg al FOMO bij de gedachte dat we nooit alles kunnen gaan zien in een stad waar 22 miljoen mensen wonen!
Na een super vermoeiende vlucht, waarbij we maar net aan orkaan Irma kunnen ontsnappen, komen we aan bij onze Airbnb. Het is half twaalf ’s avonds en het enige waar ik aan kan denken is een kussen waar ik mijn hoofd op kan leggen. Ik ben ka-pot!
Nog net niet met mijn kleren aan, duik ik in bed. Het duurt dan ook niet lang of ik ben diep verzonken in de wonderen wereld van Robin In Wonderland. In mijn dromen zwem ik in een bad vol guacamole en drink ik tequila zonder dat ik er hoofdpijn van krijg. Tot ineens het bad vol guacamole begint te schudden. Zo heftig te schudden, dat de guacamole over de bedrand gutst.
Langzaam kom ik tot het besef dat het niet mijn badkuip in Wonderland is dat aan het schudden is, maar ons bed. Het echte fysieke bed waar ik in lig schudt zo hard, dat het een scene uit de film de Exorcist lijkt! Nog half met mijn hoofd in de guacamole mompel ik tegen mijn vriend “Jo, het bed schudt?’. De woorden zijn mijn mond nog niet uit, of hij springt uit bed. “AARDBEVING!”.
Het duurt even voordat zijn schreeuw tot me door dringt. What the…?! Dit ga je toch niet menen he? Zijn we gevlucht voor Irma, wat uiteindelijk helemaal niet nodig was geweest voor de Dominicaanse Republiek, om nu dood te gaan door een aardbeving in Mexico City?!
Terwijl ik mezelf dit aan het afvragen ben, gooit Jo mijn schoenen en een broek naar mijn hoofd. “Iedereen staat al buiten!” merkt hij op. Als een idioot probeer ik nog snel even onze paspoorten en portemonnee bij elkaar te grissen. Onderweg naar beneden voelen we de grond onder ons deinen. Alsof de aarde onder ons is veranderd in water.
Eenmaal op straat stopt het met beven. Om me heen staan tientallen mensen in hun pyjama op straat. Niemand lijkt zich echt zorgen te maken. De meeste staan gezellig te kletsen, waardoor het eerder lijkt op een pyjama party met de buren dan een evacuatie vanwege een aardbeving… Langzaam druppelen de menen weer naar binnen. Jo en ik snappen er niets van. Is het dan niet gevaarlijk?!
Weer terug in bed ligt Jo moeiteloos weer te slapen. Maar ik niet. Wat als er een naschok komt? Wat als die het huis wel ernstig beschadigd? Wat als wij er dan wederom doorheen slapen? Uren lig ik te dubben. Ik struin het internet af om informatie in te winnen, wat niet altijd een goed idee is in the heat of the moment. Even is er zelfs sprake dat er kans is op een tsunami, die mogelijk Nicaragua kan verwoesten. Onze volgende bestemming… Gelukkig blijkt dit de volgende ochtend niet het geval.
Het heeft een week geduurd om bij te komen van Irma en de aardbeving. Vermoeidheid en de stress hakte er flink in. Maar ik zou niet durven te klagen. Ik zou me geen beter plek kunnen bedenken om me positive vibes te geven dan Mexico City. De stad ademt inspiratie, verhalen, kunst en schoonheid. Geen straf om hier nog een paar weken te vertoeven! De stad heeft me letterlijk en figuurlijk het zand uit mijn haren geschut. Hallo Mexico!
Liefs,
Robin
