Column Robin: Samenwonen, hoe doe je dat?
Robin is weer terug in Nederland en gaat het voor de eerste keer in haar leven samenwonen. En nee niet met een huisdier, maar met haar lieve vriend Jo. Maar samenwonen, hoe doe je dat precies? Robin vertelt!
Whoa ik ga samenwonen! Iets waarvan ik nooit had gedacht dat het daadwerkelijk ooit zou gebeuren is nu toch echt gaande. Mijn Tinder match, de man die eerst niet eens in hetzelfde bed kon slapen, is nu mijn roomie. Of nou ja, volgens mij noem je je vriend geen roomie maar you get the point. En dat is nogal wat, gezien ik na het verlaten van mijn ouderlijk huis alleen nog maar heb samengewoond met Jan; de meest geniale kat van het universum. Die overigens een gewoonte had om te poepen in de plantenbak, dus veel erger kan het niet worden. Hoop ik…
Dus nerveus ben ik niet. Ik weet ook niet of je nerveus zou moeten zijn, maar het is toch best wel een grote stap. Samen je spulletjes opslaan in dezelfde ruimte, op zaterdag naar de IKEA en toilet papier kopen van een samen samengesteld huishoudpotje. Het is allemaal wat.
Gelukkig gaat alles behoorlijk soepel. Gezien ik een fijn huisje heb in Amsterdam, komt Jo bij mij wonen. Met lichte tegenzin van meneer gezien mijn huisje niet helemaal naar zijn smaak is ingericht, maar tot een ieders verbazing komen we er behoorlijk goed uit met z’n tweetjes. Een groot deel van mijn spullen gaat naar de Ij-hallen (waar komen al die spullen ineens vandaan??) en een nog groter deel blijft gewoon lekker staan. Gemixt met Jo’s eigenzinnige frutsels en IKEA’s wonderbaarlijke opruim oplossingen, begint het langzaam maar zeker ons paleisje te worden. Met de nadruk op ONS.
Tijdens het verhuizen van onze spulletjes kom ik mijn secret box tegen. Een doos vol spulletjes van vroeger. Dagboeken, foto’s, geheime briefjes van bekende en onbekende minnaars. Ik giechel bij de gedachte dat ik ooit super fanatiek ben begonnen aan het schrijven van een boek over mannen die ooit de revue zijn gepasseerd en bloos als ik de eerste pagina’s van mijn oude dagboek doorlees.
Volgens mij ben ik geboren als een oude vrijster… Flashbacks van alle keren dat ik Celine Dion’s All By Myself of repeat heb gezet en op vrijgezellenjacht ging met de Pandaclub. Maar not anymore! Het laatste hoofdstuk van mijn boek is gearriveerd. Juan (of Jo of Jonaliño) is mijn “Edge of Reason”. Mijn inner Bridget maakt vreugde dansjes op de bank en gooit haar lelijke pyjama in de prullenmand. Of nou ja, figuurlijk dan. Stiekem loop ik al de hele week in dezelfde joggingbroek met een oude trui. Griep. Niet echt een sexy begin van dit avontuur…
Echt nieuw is het natuurlijk niet echt meer. Na zeven maanden samen reizen, zou samenwonen niet zo spannend meer moeten zijn. En dat is het ook niet. Geloof mij, als je hebt geleefd in een huisje waar het toilet in dezelfde kamer staat als je bed, dan is samenwonen niet meer de grootste uitdaging. 24/7 met elkaar leven brengt het beste en vervelendste in elkaar naar boven en toch wil deze man met mij in hetzelfde huis wonen. En ik met hem. Het is wonderbaarlijk.
Ik vind het heerlijk om naar huis te lopen en te weten dat de liefste man van het universum dezelfde sleutel heeft en elke avond bij mij in bed kruipt. Ook al laat hij zijn kleren overal slingeren en kookt hij niet alleen voor mij, maar ook voor de muren in de keuken. En ook al doe ik nooit de afwas als het moet en zet ik de verwarming altijd net iets te hoog. Ik begrijp niet hoe het zo heeft kunnen lopen. Twee gekke zielen, samen op 30 vierkante meter. Geluksmomentjes!
Liefs,
Robin
