Column Robin: de verkeerde knop die alles overhoop haalt

Een verkeerde klik en mijn reis van vier maanden was bijna voor niets geweest. Een verkeerde klik en het is alsof ik instap in een tijdmachine. Een klik neemt me mee op reis door 28 jaar aan herinneringen. Dit alles door een druk op de verkeerde knop… 

Het was een ordinaire woensdag. Ik had die dag een afspraak om te gaan filmen bij een zipline tour hier in Costa Rica. Voor een draaidag zorg ik er altijd voor dat de batterijen van mijn camera’s zijn opgeladen en mijn SD kaarten leeg en geformatteerd zijn. Een routine klus al zo vaak uitgevoerd dat ik het zou kunnen dromen.

Eenmaal mijn bestanden van mijn SD kaart overgeheveld te hebben naar mijn externe harde schijf, begin ik met het wissen van mijn kaart. Eerst alles netjes in de prullenbak en vervolgens nog eens rigoureus via het schijfhulpprogramma van mijn computer. Ik klik rustig maar snel door het menu en zit al half met mijn gedachten in de jungle wanneer ik klik op de ‘definitief verwijderen’ knop druk.

Maar dan zie ik het.

In plaats van het leeghalen van mijn SD kaart, heb ik met mijn suffe hoofd mijn hele externe harde schijf verwijderd. De plek waar al mijn video en foto materiaal op staat van de afgelopen vier maanden, laat staan al mijn persoonlijke documenten en foto’s!

Mijn bloed zakt direct naar beneden en ik word lijk bleek. Het duurt even voordat ik een woord kan uitbrengen. Het eerste geluid dat ik weet te produceren lijkt eerder op een brul dan op een duidelijk woord. Oh nee… Het zal toch niet allemaal weg zijn? Ik zal toch niet alles hebben verwijderd?! Wanhopig begin ik te klikken door het menu. Niets. Alles is weg.

Inmiddels heeft Jo het roer overgenomen terwijl ik op een stoel probeer om niet in paniek te raken. Het gekke is dat het even duurt voordat er doordringt wat er is gebeurd. Maar al snel komt het besef super hard binnen en is het onderdrukken van een giga huilbui onmogelijk. Daar ga ik dan, grote tranen rollen over mijn wangen terwijl ik het uitschreeuw van wanhoop. Wat heb ik in hemelsnaam gedaan?!

Misschien klinkt het allemaal een beetje overdreven. Ach joh het is maar een externe harde schijf… Laat het me je even uitleggen; ik ben de afgelopen vier maanden op reis om een heel mooi nieuw reisprogramma op te nemen. Unieke video’s die je een realistisch kijkje geven van een bestemming en uiteraard mooie foto’s met de bijbehorende, inhoudelijk nuttige artikelen. Alles voor Panda Tipi, ons nieuwe online travel magazine. Alle content voor Panda Tipi stond op die schijf. Alle video’s en foto’s heb ik met een druk op de knop gewist. Alles.

Man man man wat ben ik blij dat Jo bij me was. De lieve man wist, ondanks mijn hysterische gebrul, zijn cool te bewaren en een oplossing te zoeken. Lang leve het recovery programma’s van Seagate. Honderd euro lichter en een halve dag later, lijkt het erop alsof bijna al mijn 969.000 bestanden weer zijn hersteld. Het voelt als een wonder….

De dagen daarna staan in het teken van het herorganiseren van de bestanden. Alle bestanden hebben namelijk dezelfde naam gekregen en niets staat meer in een mapje. Dat wordt bijna 1TB aan documenten handmatig terug in een mapje stoppen… Maar hey, ik klaag niet!

Ik begin bij de foto’s. Al meteen word ik terug gesleurd in de tijd. Ik ga weer terug met mijn middelbareschooltijd vriendinnen naar de Costa Brava. Jonge, zongebruinde koppies, braaf op een boot. Jonge, nog zongebruinderde koppies, minder braaf in de disco.
Mijn zes verschillende reizen naar Bali komen voorbij. Alle zo verschillend en met zijn of haar eigen herinneringen. En natuurlijk kan mijn wilde haren tijd ook niet ontbreken…

Uren lang scroll ik door de tien duizenden foto’s. Telkens weer word ik teruggenomen naar de emoties van het moment. Het is gek hoe je door middel van een foto weer precies voelt wat je op dat moment voelde. Het is een bizarre trip down memory lane die veel in me losmaakt.

Hoe dieper ik in de foto’s duik, hoe meer het met me doet. Alle liefdes affaires lijk ik weer opnieuw te beleven. De ene zoet en lief, de ander met veel verdriet. De vriendschappen die in de jaren zijn verwatert en die ik, stiekem, misschien best nog wel eens mis… Alle huisjes waarin ik heb gewoond komen voorbij, gepaard met herinneringen uniek aan elk huisje. Jan, de aller liefste kat van het universum, passeert de revue. Hij krijgt een eigen mapje.

Aan het einde van de dag ben ik bek af en een beetje verdrietig. Zo veel mooie momenten, maar ook zoveel verdriet. De herinneringen draaien als een soort hysterische wasmachine door mijn hoofd. Wat kan een mens toch mee maken… Wat kan een mens toch op zoek zijn!

‘S avonds kruip ik dicht tegen Jo aan in bed. In zijn armen ga ik de dag nog eens na. Van een druk op de knop, naar een ritje met een tijdmachine. In al die jaren is er geen enkele plek zo duidelijk geweest als hier.  En zo, heel stiekem, ben ik misschien wel dankbaar dat ik op harde wijze word geconfronteerd met het verleden. Want soms heb je het verleden nodig, om te beseffen wat je vandaag hebt…

Liefs,

Robin