Column Robin: de boze wolf genaamd ‘eenzaamheid’
Vorige week heb je wellicht al even kort kennisgemaakt met Robin. Zij ruilde de grachtengordel in voor een nomaden bestaan als yogi. As we speak vliegt ze het onbekende tegemoet. Eerste bestemming: Bali. Openhartig vertelt ze deze week over eenzaamheid en de liefde vinden in jezelf. Benieuwd hoe het haar vorige week is afgegaan? Lees dan verder!
Als je dit leest, dan zit ik waarschijnlijk al in het vliegtuig. Op weg naar het onbekende. Ok ok, ik sjoemel. Bali is mij totaal niet vreemd. Zes jaar geleden leerde ik het eiland voor het eerste kennen en al was die ervaring verre van ideaal (lees: als je relatie niet opbloeit op een prachtig mooi eiland, dan ga je toch even achter je oren krabben…), het eiland zelf had vanaf de eerste minuut mijn hart gestolen.
Paradijselijk Bali
De afgelopen jaren is er veel veranderd op Bali. Inmiddels heeft het eiland z’n massa-toerisme punt bereikt en daardoor is het ook stukken betaalbaarder geworden om naar het eiland toe te vliegen. Toch kan je ook nog steeds de magie van Bali ervaren. Hoe en waar je daarvoor moet zijn, zal ik later met je delen in mijn travel items voor Enfait. Maar waarom dan Bali? Vraag je je misschien af. Zoals je vorige week al hebt kunnen lezen, klopt er in mij een yogi hart. Nu gaat een Vinyasa les me echt prima af, maar om daadwerkelijk yoga te kunnen geven zal ik nog een hoop moeten leren. Daarom heb ik ervoor gekozen om mijn Yoga Teacher Training te gaan doen. Op Bali dus! Het eiland wat vertrouwd voelt en waar ik niet veel energie kwijt hoef te zijn voor extra prikkels. Gezien er al genoeg prikkels op me af zullen komen, vond ik dat wel zo prettig. Daarnaast kan ik me vervelendere plekken bedenken om 2 maanden te zitten…
‘Het gaat tenslotte niet om de eindbestemming, maar om de reis’
Goed, terug naar vorige week. De aanloop naar mijn vertrek is als een soort roes aan me voorbij gegaan. Er moest last-minute ineens zoveel geregeld worden. Hoe ga je jezelf voorbereiden op een reis zonder einddatum! Hoe veel lenzen moet ik mee en hoe zit het met al mijn medicijnen?! En wat als ik me eenzaam ga voelen? Zeg maar gerust een goede portie reisstress. En terwijl ik mijn uiterste best probeerde te doen om te leven in het moment (het gaat tenslotte niet om de eindbestemming, maar om de reis), merkte ik toch dat ik die controle een beetje kwijt was. Terwijl ik dit schrijf, kan ik me nog niet helemaal beseffen wat er allemaal op me te wachten staat. Maar is dat juist niet de schoonheid van het avontuur?
Eenzaamheid en liefde; rode draad of een zelf gecreëerde angst?
Eenzaamheid is sowieso altijd mijn grootste demoon geweest. Vriendschappen of welke vorm van relaties dan ook, zijn uitdagend. Het is een komen en gaan van mensen in mijn leven en daardoor is het moeilijk geworden om mensen toe te laten. De welbekende; rode draad. Maar is dat ook zo? Of heb ik die rode draad zelf gecreëerd uit angst en ga je leven naar je eigen voorspellingen?
De laatste jaren heb ik mij veel teruggetrokken in isolement. Bang voor de angst van teleurstelling. Het voelde veilig in mijn eigen cocon en als er niemand is, dan kan er ook niemand gekwetst worden. Het afgelopen jaar ging dit al een stuk beter. Doordat ik beter voor mijzelf ging zorgen (lees; minimaal vier keer in de week naar yoga en niet elke dag shoarma eten doet wonderen voor een mens), kon ik het ook weer accepteren om liefde te ontvangen. Liefde geven was nooit een probleem. De manier waarop was alleen niet altijd ideaal. Liefde geven in de hoop liefde te mogen ontvangen, is niet het juiste uitgangspunt.
Op het moment dat ik weer liefde kon toelaten in mijn leven, groeide ook mijn vriendschappen. Houden van jezelf is een uitdaging. Maar hoe meer ik van mezelf kan gaan houden, hoe meer ik uit het leven haal. 2016 was een bewogen jaar, waarin ik doelen voor mezelf had gesteld; Ik heb in no time mijn rijbewijs gehaald, carrière gemaakt, mijn baan opgezegd om mijn droom te verwezenlijken en een geweldige man ontmoet. Dat had niet gekund als ik niet de liefde en waardering voor mezelf had gevonden.
Een paar dagen voor mijn vertrek werd ik verrast met een afscheidsetentje door mijn dierbaarste vrienden. Ik was zo ontroerd dat ik door de tranen heen niets meer kon zeggen. Zelfs nu ben ik geraakt als ik er aan terug denk. Toen ik ’s avonds in bed lag zei ik hardop tegen mezelf; Het gaat niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit. Eenzaamheid komt vaak vanuit jezelf, je houdt jezelf vaak alleen, maar liefde komt niet in kwantiteit. Liefde komt vanuit jezelf en vanuit de anderen om je heen. Het moment dat je dat leert te omarmen, kan je de eenzaamheid ook een plekje gaan geven.
Ik ben mij ervan bewust dat er heus momenten zullen komen dat ik me eenzaam en alleen ga voelen op deze reis, maar die momenten mogen er ook prima zijn. Ik hoop alleen dat in plaats van te verdrinken in mijn angst, ik er kracht uit weet te halen.
‘Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colors. And the people there see you differently, too. Coming back to where you started is not the same as never leaving.’ – Terry Pratchett, A Hat Full of Sky
Nu is mijn rugzak ingepakt en heb ik de deur van mijn huisje in Oud-West dichtgetrokken.
De laatste knuffels zijn vergeven en de tranen hebben rijkelijk gevloeid. Even snel schiet er door mijn hoofd waar ik in hemelsnaam aan ben begonnen, maar door de liefde en het vertrouwen van iedereen om me heen weet ik die gedachtes snel weer van me af te schudden. Het is tijd voor avontuur; wereld here I come!
Lees ook: Column Robin: Welkom in de wondere wereld van yoga en panda’s
