Column Coco: “Ik viel 50 kilo af en zó begon mijn reis”
Mogen wij even introduceren: de inspirerende en bewonderenswaardige Coco. Binnen anderhalf jaar viel ze 50 kilo af. Een strijd vol bloed, zweet, tranen, maar ook vol overwinning. Voor Enfait wilde ze haar verhaal op papier zetten. Wees gewaarschuwd: kippenvel op je armen en een hoop respect voor deze bloedmooie 27-jarige vrouw. Haar eerste column geeft ze de titel: ‘Het meisje in het raam’.
Het was tegen de winter aan, herfst maar dan net wat kouder, toen ik door mijn geboortestad Den Haag fietste. Op weg naar God-knows-where. Voor me een Yup-moeder met een te dure bakfiets gevuld met kinderen, achter me resterende meisjes van een uit elkaar gefietste groep scholieren. Onoplettend fietste ik langs wat etalageramen waar ik ‘ter controle’ altijd even in moet kijken alsof ik opeens verdwenen zou zijn. Ik staarde naar wat ik dacht dat mijn weerspiegeling was, maar in plaats daarvan fietste er in die winkelruit iemand die ik helemaal niet herkende.
Ik ben altijd ‘anders’ geweest; te dik, ongemotiveerd, ontevreden. Ik had altijd het gevoel dat ik moest compenseren met mijn persoonlijkheid, die volgens kennissen geweldig was, maar voor vrienden wisselvallig en somber. En nu werd ik er opeens mee geconfronteerd. Ik wist het al, maar op dat moment zag ik mezelf zoals ik dacht dat een buitenstaander me zou hebben gezien: een meisje met een zwaar lichaam en een zwaar hart. Ik was dat meisje niet, dat kan niet, dat mag niet. Het ergste van alles is dat ik had opgegeven, opgegeven om gezond te zijn, opgegeven om gelukkig te zijn en opgegeven om mezelf te durven zijn.
Deze gedachten schoten door me heen als een opkomende rukwind die mijn hele bewustzijn had aangewakkerd. Het geheel duurde niet langer dan vijf seconden. De vrouw fietste nog steeds voor me en de meisjes fietsten nog altijd achter me. De huizen stonden nog overeind en niemand had iets gemerkt. Waarom dit opeens voelde als een nieuw begin, een besluit dat ik gemaakt had om mijn leven compleet om te gooien, kan ik je niet precies vertellen. Het zou de schrik kunnen zijn geweest of mijn onderbewustzijn die me even bij de kraag had gegrepen.
Maar dan nu: in het verleden was me vaak een nieuw dieet voorgeschoteld. Diëten zijn populair, dat wist ik, van sapkuren tot het bannen van graanproducten. Te veel om op te noemen, erg verwarrend.
Mijn nieuwe begin ging overigens niet alleen over uiterlijke transformatie, maar van binnen moest er ook veel gebeuren. Immers, ik me zo ongeveer m’n hele leven anders voorgedaan, dan wie ik eigenlijk was. Schrikbarend wel en daarom moest ik mezelf terugvinden.
Intussen zette de fietstocht zich voor.Waar moest ik in vredesnaam beginnen? Ik was vaker wel wat afgevallen en positiever gaan denken, maar elke keer ging ik op m’n bek. Het jojo-effect was mij niet vreemd, maar nu was de maat vol. Een nieuwe levensstijl. Dat zou de oplossing moeten zijn.
Ik kwam thuis. Het eerste wat ik deed is al het ‘slechte eten’ weggooien: mayo, boter, brood, kaas..
Veel wist ik niet over eten, maar mijn moeder schrapte deze dingen altijd wanneer ze op dieet was. Het voelde als onbegonnen werk, maar het moest dit keer gebeuren. En goed ook.
De eerste week vloog voorbij. Laat ik het een keer niet aan de grote klok hangen dat ik gezond eet, want ik zie de blik in hun ogen al voor me: “Ja hoor Coco, tuurlijk. Gaan we weer. Meisje toch.” Opgeven was geen optie. Ik moest er wel aan geloven en ik zou alles proberen tot dat ik datgene vond waar mijn lichaam het meeste vrede mee zou hebben.
Ik dacht aan een manier die voor mij het beste zou werken. De uitwerking ging als volgt: de ene week zou ik geen gluten eten, de andere week geen suiker en dan even geen zuivelproducten. Ik wisselde alle ‘populaire adviezen’ af, zodat ik kon zien wat werkte en wat niet. Steeds zou ik uitgedaagd worden om hard te werken. Vooral als ik eenmaal resultaat zou zien. Ik ben geen expert, maar dat voelde als de beste optie. De aangeleerde dieetrecepten liet ik even voor wat ze waren.
Eten en ik waren goede vrienden van elkaar, maar onze relatie was altijd moeilijk. Van een kleine ik, die alles at, naar een ik die bijna niets lustte en dit grotendeels oploste door vrijwel overal gesmolten kaas overheen te gieten. Ik wist niet dat de consequenties zo heftig zouden zijn. En dan bedoel ik echt heftig. Zelfs m’n ergste vijand zou ik die ‘dikke’ periode niet toewensen.
And so it began…
