Coco’s dagboek: mijn relatie met eten en werken in een lunchroom

Lief dagboek,

Soms droom ik dat ik in een bad Skittles zwem en mooie mannen mij vanaf de zijkant een Sundae Ice Cream aanreiken. Ik stap zo gracieus als Grace Kelly uit het bad – een lichte indicatie van een sixpack nog steeds intact – en val vervolgens – face first – een Whopper kaas aan.

Had ik al gezegd dat mijn relatie met eten een moeilijke was? Soms is het simpelweg heel gemakkelijk om jezelf te verliezen in extravagante dagdromen over Skittle-baden enzovoorts.

De kunst is om dan niet naar de Appie te lopen voor een zak snoep, om een klein deel van mijn fantasie werkelijkheid te maken. Ach, zo’n zak snoep zie je toch niet terug, niemand die het merkt. Het is alleen tegenwoordig zo dat ik het zelf dus wel heel erg opmerk. Ik word er uiteindelijk niet gelukkiger van en ik voel me net ‘even’ iets slechter als ik het wel eet dan als ik het lekker aan me voorbij laat gaan.

Je zou denken dat mijn werk in een lunchroom niet in mijn voordeel werkt. Al dat zoets en lekkers wat maar om me heen vliegt de hele dag, die pot mayo die me af en toe aankijkt en lieve woorden naar me fluistert. Die heerlijke pasta’s en eieren in alle vormen, maten en stijlen. Heerlijk.

Maar als er één ding is wat ik heb geleerd van dit alles, is dat eten waarderen op afstand én het daadwerkelijke eten ervan voor mij twee verschillende dingen zijn. Zo waardeer ik een heerlijk, romige lasagne in zijn soort, maar het eten ervan zou calorie-wise geen goed idee voor mij zijn op dit moment. Snap je?

Wat ik nu dus doe, is mijn eigen variatie verzinnen op alles wat net eventjes te ongezond is. Ik wil graag een aantal recepten met jullie delen die voor mij een wereld van verschil hebben gemaakt in mijn leefpatroon en hoe ik me voel naar aanleiding van het eten ervan; heel erg goed en voldaan namelijk!

Ik heb het in mijn recepten niet over precieze hoeveelheden, dit mag je zelf invullen, ik meet het doormiddel van scheutjes, bakjes en stukjes, het lijkt heel onoverzichtelijk maar lekker experimenteren met eten is juist het leuke aan het hele proces. Er zijn zoveel mooie kruiden, groentes, vlees, vis en nationaliteiten om uit te kiezen, dat het variëren eindeloos is.

Mocht het nou compleet mislukken – wat mij vaak genoeg overkomt – weet dan in ieder geval dat je het hebt geprobeerd, je wast je pan af en gaat er weer voor! Dit keer deel ik met jullie: Mama mia melanzane alla parmigiana:

Mijn all time favorite voor als ik toch een beetje mijn stoute schoenen aan heb. In samenwerking met mijn lieve moeder heb ik dit gerecht een eigen twist gegeven, het is simpel en superlekker!

Untitled1

Wat heb je nodig

Muziek: Louis Prima – I’m just a Gigolo of alles van Paolo Conte

En dan voor het gerecht:
-1 aubergine
-1 bol mozzarella
-een stukje (of geraspte) parmezaanse kaas
-een paar blaadjes basilicum
-peper & zout

De saus maak ik vaak zelf want dan weet ik tenminste wat er allemaal in gaat. De tomaten snijd ik in stukjes, waarna ik de kruiden samen met de tomaten in de blender mieter.

Voor de saus:
-4 tomaten
-parmezaanse kaas
-half teentje knoflook
-halve rode ui
-peper & zout
-snufje chili flakes
-basilicum

Zo maak je het:
Ik smeer de aubergine in met olijfolie, peper en zout, snijd ze in plakjes en bak ze tot ze gaar zijn. Ik pak een ovenschaal en bedek de onderste laag met repen van mijn aubergine, daaroverheen gaat een niet al te dikke laag tomatensaus en daarop leg je gesneden stukjes mozzarella. Herhaal dit proces ten minste 2 tot 3 keer tot dat je ovenschaal er mooi en vol uitziet. Ik sluit af met een dunne laag tomatensaus en sprinkel daaroverheen lekker wat parmezaanse kaas, dat ziet er na de oven heel mooi goudbruin uit. Ik verwarm te oven tot 200 graden en na 20 minuten is het klaar! Ready to be served aan zo’n 3 tot 4 personen.

Deze column is mede mogelijk gemaakt door lunchroom Peppermint in Den Haag en haar opperhoofd: Iris Hagers – mijn mama.

PS: Dankjewel mama voor eigenlijk meer dan je ooit zult weten.