Openhartigheid over scheten laten in de yogales
Yoga en scheten gaan samen als pindakaas en hagelslag, het overkomt iedereen maar niemand geeft het toe. Als er een windje ontsnapt blijf je met stalen gezicht in je houding staan. Nobody knows it was you, right?
Nu weet iedereen dat het wel eens gebeurt en tijdens de yogales ga je niet lachen om andermans scheten. Eigenlijk is er niks aan de hand maar als er valse lucht ontsnapt, voel je je toch lullig. Dit is al he-le-maal het geval als de ontsnapte lucht een nare geur heeft. Dan weten mensen ook nog dat de scheet ergens bij jou vandaan komt.
Vrouwen praten niet over scheten
Meestal zit ik na de yogales nog even te kletsen met wat meiden. Normaal gesproken gaat het over de week, over yoga maar nóóit over scheten. Dat is ongepast. Niet netjes. Vrouwen laten geen scheten. Tot vorige week. Toen er in de les weer ergens een scheet ontsnapte… en nog een. Na de les zei Denise (haar achternaam noem ik liever niet) dat haar darmen flink uitgewrongen werden en de nodige lucht bleef ontsnappen. Het gesprek werd meteen stukken luchtiger en wat bleek? Iedereen heeft er last van en is het tenminste één keer overkomen. Veel vrouwen groeien er overheen, (lees: krijgen het onder controle). Maar dit lukt niet iedereen. Sommige vrouwen hebben een prikkelbare darm en kunnen de darmspier moeilijker onder controle krijgen.
Moet je dan maar niet naar de yoga gaan?
Veel vrouwen gaan inderdaad niet meer als ze met tranen in de ogen de ene wind na de andere laten ontsnappen. Na de de les hollen ze als eerste de zaal uit om NÓÓIT meer terug te komen. Waar ze vol goede moed begonnen, keren ze met de staart tussen de benen naar huis. Want die downward facing dog werd een downward farting dog… opeens ben je een wandelend cliché. Je bekken laten je in de steek. Van binnen ga je dood van ellende, je wilt wegrennen maar zit de les braaf uit. Als het dan nog erger wordt en je een scheet probeert in te houden maar in de houding wordt gepushed door de lerares, kun je er niet onderuit: nummer twee ontglipt. De meest luide scheet ever ontsnapt uit je darmen. OH MY GOD! Een nachtmerrie… maar je bent wakker en iedereen staart je aan. Alleen niemand zal er iets over zeggen. Hooguit kijken mensen je aan… je voelt dat alle ogen op je gericht zijn. Zo ook Denise. Maar Denise verliet de les niet als eerste. Ze bleef na de les zelfs hangen voor een kop thee én gaf het beestje een naam. In plaats van zich beschamend terug te trekken en zichzelf nooit meer te vertonen, gaf ze openlijk toe dat ze wel vaker last heeft van pruttelende geluiden tijdens de les. “Tja ladies, moet ik dan niet meer gaan? Ben ik iemand tot last?” Natuurlijk niet riepen wij in koor en de eerstvolgende les bewogen we opeens op luidere beats. De yogalerares had ervoor gekozen om de flow op een passende tune uit te voeren. Of er nog geruft werd? Geen idee. Ik heb nooit meer een scheet gehoord.
