Column Robin: imperfect zijn in een perfecte wereld
Perfectie; wat is dat eigenlijk? En wat is het met perfectie dat we allemaal zo stinkend hard ons best doen om het te worden? Ik bedoel, zijn we niet al gewoon lekker perfect met z’n allen? Deze weeks column gaat over imperfect zijn in een perfecte wereld.
Het begon allemaal toen ik gisteren onder de douche mijn haren stond te wassen. Ik was heerlijk aan het soppen, tot dat ik mijn haar moest afspoelen. Met mijn handen gleed ik over mijn hoofd naar beneden, terwijl ik met mijn vingers mijn haar bij elkaar raapte tot een paardenstaart. Of nou ja, paardenstaart… Zeg maar liever drie plukjes stro.
Terwijl ik bij de punten van mijn haar aankom, lijkt het alsof ik de rest van mijn haar in mijn hand heb liggen. Telkens als ik met mijn handen door mijn haar ga, lijkt het wel alsof ik honderden haren tegelijkertijd verlies. Wat. Is. Dit?!
In lichtelijk paniek status, spring ik onder de douche vandaan. Nog naakt en druipend van het water, ren ik naar de spiegel in de gang. En inderdaad, mijn haar is wel heel erg dun geworden… Toch is mijn eigen kijk op dingen niet altijd even betrouwbaar. We roepen vriendlief erbij! Maar tot mijn grote verbazing, bevestigt hij ook mijn angst. Sterker nog, het was hem de afgelopen week al eerder opgevallen dat ik soms van die kalen plekken heb op mijn hoofd.
De lichtelijke paniek aanval is onderhand al bijna omgeslagen tot een onderdrukkende ugly cry. Mijn haren. Mijn mooie bruine, lange haren. Wat is er met jullie gebeurd?! Vroeger was ik altijd het meisje met de knapste haren. Lang, vol en zo mooi glimmend. En nu? Nu heb ik drie haren op mijn hoofd en kale plekken! (overdrijven is een vak…)
Gelukkig bedacht ik me dat ik ergens nog een pot Sugar Bear had liggen en ik stop meteen twee van die blauwe rakkers in mijn mond. Maar nu? Een afspraak maken bij je kapper dan maar. Ik heb het altijd afgezworen, maar dit is een ander verhaal. Gooi bij mij maar twee van die dooie katten matten in mijn haar!
Ondertussen moeten ik en mijn drie haren toch echt de deur uit. Zou het andere mensen net zo opvallen? Al fietsend probeer ik in elk winkelruit te zien of mijn haar nog een beetje goed zit. Onderhand is mijn haar droog en valt het allemaal mee, maar probeer die kale plekken maar eens te on-zien!
Ik kom aan bij mijn yoga les. Even lekker ontspannen op een matje is precies wat ik nodig heb op dit moment. Wanneer ik me net heb genesteld op een matje, neemt er voor mij een meisje plaats. Een meisje met prachtig, lang en dik haar. Nee maar echt lang. En echt dik. Van dat haar waar zelfs Disney prinsessen jaloers op zouden zijn. Heb ik dat…
Gelukkig val ik snel in slaap tijdens mijn yoga nidra les (oeps) en kan ik het haar dilemma eventjes los laten. Als ik uit mijn yogi slaap kom ben ik het zelfs even helemaal vergeten. Tot ik mijn buurvrouw weer zie. Half slaperig ben ik een beetje naar haar aan het staren en valt me iets op. Ondanks haar perfecte, lange, dikke, haar, ziet ze er niet heel erg gelukkig uit. Sterker nog, ze komt gesloten en chagrijnig over en je merkt aan alles dat ze niet open staat voor contact. Zelfs een kleine glimlach schuwt ze weg.
Het is natuurlijk ook onzin dat perfect haar je gelukkiger zou maken. Net als een “perfect” lijf of de “perfecte” outfit overigens. Maar als we geen perfect haar, lijf of outfit hebben, maakt ons dat dan ongelukkiger? Misschien vindt dat meisje met de perfecte haren wel dat ze een imperfect lijf heeft en is ze daarom een beetje uit haar hum? Of ze heeft natuurlijk gewoon een kut dag, dat kan natuurlijk ook…
Hoe dan ook en wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen; zit perfectie niet gewoon in jezelf? Is perfectie niet gewoon de meest comfortabele versie van jezelf zijn en horen daar je flaws niet juist gewoon bij? En is het niet best droevig dat ik het moment toen ik er achter kwam dat iets aan mij niet meer “perfect” is, het direct weer “perfect” wilde maken? Is dat niet een beetje een zieke gedachten?
Oké alles is natuurlijk een beetje uit proportie. Mijn haar is heus niet zo kalend en als je echt kaal wordt op mijn leeftijd, dan snap ik volledig waarom dit je onzeker zou maken. Het enige wat ik wil zeggen is; misschien moeten we perfectie niet zo zoeken in wat ons spiegelbeeld van ons zegt. En ons neerleggen dat imperfect zijn in deze “perfecte” wereld, misschien wel de ideale vorm van perfectie is.
Stof tot nadenken?
Liefs,
Robin
