Column Robin: Hallo giga cultuurshock!

De reis van Robin zit er al weer op. Zo zit je met je tenen in het zand en zo met je moonboots in de sneeuw. Hoe het haar afgaat om weer terug te zijn in Nederland lees je in haar column van deze week!

Oh-em-gie wat is het KOUD! Mijn warme, lichtbruin getinte huidje kan het bijna niet meer aan. Bij aankomst op Schiphol begon mijn neus spontaan te huilen van dit weer. Van plus 33 graden naar precies 1 graad in Nederland, het gaat me niet makkelijk af. Maar eerlijk is eerlijk, het is ook wel weer heel erg fijn om aan te komen in ons koude kikkerlandje…

Superheld en tevens een van mijn beste vrienden Yolan van NotGoingHome staat ons op te wachten bij de gate en ik moet mijn best doen om mijn vreugde traantjes niet de loop te laten. Wat heb ik mijn vrienden gemist!

En toch, ook al ben je vier maanden weggeweest, lijkt het alsof er niets is veranderd. Als ik zo met Yolan zit te kletsen of wanneer ik bij mijn moeder aan de ontbijttafel zit, zou ik zo alles gedroomd kunnen hebben. Alles is nog hetzelfde. De chagrijnige koffiedame van het tankstation, de nostalgie van de Hema, de geur van mijn ouderlijk huis, het vrolijke hoofd van Yolan, de cakejes van schoonmoeder Nel. Dingen die je vaak zo voor lief neemt en nu ineens nog beter kunt zien. Ik heb het gemist.

Dit weekend stond in het teken van acclimatiseren. Of te wel; in mijn joggingbroek met tien truien, skisokken en een sjaal op de bank. Terwijl het buiten is veranderd in een winter wonderland, laten wij onze reis video’s zien aan de ouders van Jo. Het lijkt nu al weer veel te lang geleden. Zo gek voelt dat. Maar gelukkig hebben we (een deel) van de foto’s nog!

Dit was me het reisje wel. Een orkaan, twee aardbevingen, een overstroming, 4 landen, 8 vluchten en 1 gewiste harde schijf later en we leven nog steeds. We hebben geleefd tussen de apen in Nicaragua, de auto bijna in de prak gereden in Costa Rica, Batchata geleerd in de Dominicaanse Republiek en ons onwijs uitgeleefd in de culinaire scene van Mexico City. Dit was me toch een bijzondere reis! Misschien zelfs wel de mooiste tot nu toe…

Maar wat nu?

Tja… Wat nu? Nu zijn we terug in Nederland en moet het echte werk eigenlijk pas beginnen. Vandaag neem ik nog een ijsvrij dagje op, voordat ik morgen weer de realiteit in rij. Dat worden dagen van editten en schrijven in een verwarming verwarmde kamer met gember thee en stampot. En gek genoeg heb ik daar heel veel zin in!

Al ben ik stiekem wel al weer aan het dromen van onze volgende mooie reis…

Liefs,

Robin