Column Robin: Eat, Stay, Love
Een nieuwe week en wel twee nieuwe landen! Na twee maanden Bali is het tijd voor nieuwe avonturen. Voor het eerst sinds maanden kan ik eindelijk weer een beetje ontspannen en echt even goed genieten. Met Kuala Lumpur in onze achteruitkijk spiegel, is het nu tijd om de koffers uit te pakken. Helloo Sri Lanka!
We zijn in Sri Lanka! Ook wel het nieuwe Bali genoemd, schijnt. Na twee maanden Bali en een nachtje Kuala Lumpur, zijn we aangekomen in een voor ons beide totaal onbekend land. Gek genoeg voelt het nu pas alsof mijn reis echt is begonnen. Bali is voor mij als een soort tweede thuis. Inmiddels ben ik er al zes keer geland en is het avontuurlijke aspect er voor mij wel af. Don’t get me wrong, ik vind het er heerlijk! Maar het was wel een hele veilige keuze om mijn reis te beginnen. En ik had me ook nooit kunnen voorstellen dat ik genoeg van het eiland zou krijgen, maar na twee maanden was ik toch wel echt toe aan iets nieuws. En daar was dus Sri Lanka.
Sri Lanka here we come!
Ondanks de verhalen, kon ik me totaal niet inbeelden hoe het land zou zijn. Hoe zou het daar ruiken? Hoe zien de mensen er eigenlijk uit en welke taal spreken ze? En kan ik wel in mijn korte broek over straat? Vol nieuwsgierigheid stapte ik dan ook het vliegtuig in. Binnen 4 uurtjes vlogen we van Kuala Lumpur naar Colombo, waar een driver ons stond op te wachten. Het was al laat, volgens mij een uurtje of 23:00 uur. Echt veel konden we toen nog niet zien. Pas de volgende dag konden we goed zien in welke wonderlijke wereld we terecht zijn gekomen. En wat is het hier mooi! Wat een verademing!
Dit is duidelijk geen Nederland meer…
Het contrast met Bali is groot, niet te vergelijken. Bali is een soort Amsterdam met zon en palmbomen. Sri Lanka is een tropisch eiland, waar je nog echt het gevoel hebt dat je in het buitenland bent. Niets geen glutenvrije, vegan koffietentjes. Maar gewoon verse vis met rijst op het strand. Simpel. Lekker. De mensen zijn lief en hartelijk. De stranden eindeloos, schoon en hemels. Perfect zou je zeggen? Bijna… Er zit me namelijk toch een dingetje dwars; de bloedzuigende varaan.
Zelfs van een plaatje krijg ik al kippenvel…
Ik (de held op sokken) ben namelijk als de dood voor alles wat geen harig, schattig, diertje is. Op Bali ben ik er altijd wel mooi vanaf gekomen, met uitzondering van een slang ben ik daar nog niet veel engs tegen gekomen. Maar na een verhaal van mijn moeder over reuzen varanen en bloedzuigers, heb ik het te pakken. Een bloedzuigende varaan bestaat natuurlijk niet, maar je zal maar net een varaan tegenkomen met een bloedzuiger op zijn hoofd. GATSIE! Nee oke, ik maak natuurlijk maar een grapje. Of nou ja, ik ben echt wel een beetje bang voor de bloedzuigers en varanen en Jo vind dat erg grappig. Maar Sri Lanka is te gek. En als we ’s ochtends op ons fietsje naar de groenteboer fietsen kan ik er niets aan doen, om mezelf even voor te stellen als Liz van Eat, Pray, Love.
Lekker ontspannen op het strand
Vorige week vertelde ik al een beetje over mijn luiwammes mood. Nu zou ik met een heel mooi verhaal kunnen komen dat ik inmiddels weer alle energie heb gevonden en lekker aan het knallen ben, maar eerlijk is eerlijk; ik ben nog steeds een luiwammes. Misschien is het het weer? Het is toch niet voor niets dat mensen in Scandinavië veel productiever zijn dan de mensen in warme landen? Ik snap nu wel waarom mensen zo langzaam bewegen. Veel bewegen = nog meer zweten en ik voel me al een otter. Zoals je merkt komt er op dit moment fysiek weinig uit. Maar toch ben ik blij. Blij dat ik mezelf dit moment kan gunnen van luiheid. Wetende dat er heus een moment komt dat ik mezelf een schop onder m’n kont zal geven.
Lui of niet, werk gaat gewoon door
Het is namelijk ook niet alsof we niets uitvoeren. Deze week zijn we namelijk al vier keer verhuist en hebben we in drie verschillende landen geslapen. Dat doet ook wat met een mens. Ik snap ook niet hoe backpackers dat doen. Om de zoveel dagen verhuizen en met die bloedhitte zo’n zware tas op je rug? Wij vinden dit al vermoeiend. Nergens je tas uit kunnen pakken en nergens een plek om echt even goed te aarden. Dat mis ik. Daarom hebben we besloten dat we het reizen toch iets anders aan gaan pakken. De Westerse neuroot is ons los laten en een wat meer go with the flow mentaliteit aannemen. Niet meer hopen en dromen maar gewoon ervaren. Iets meer Stay in plaats van Pray zullen we maar zeggen. De beste beslissing van deze week, al zeg ik het zelf.
Liefs,
Robin
Ps: Alle Sri Lanka tips zijn van harte welkom. Of mocht je zelf tips nodig hebben dan hoor ik dat natuurlijk ook heel graag.
Lees ook: Met je twijfelkont in het zand
