Bijnieruitputting: dat is pas vermoeiend
Bijnieruitputting. De laatste tijd lees ik er steeds vaker over en het liefst wil je je bijnieren niet uitputten. Deze twee kleine organen produceren namelijk verschillende belangrijke hormonen, waaronder de anti-stresshormonen adrenaline en cortisol en het energiehormoon DHEA. Ze hebben dus een super belangrijke functie!
Wat is het?
Hoe kunnen zulke kleine organen zo’n groot effect hebben? Want feitelijk zijn je bijnieren twee kleine organen die als kapjes op je nieren liggen. Twee kleine organen die het produceren en managen van de stress-hormonen in jouw lichaam regelen. Ze draaien de hele dag op volle toeren maar toch krijgt niet iedereen last van bijnieruitputting. Dat gebeurt pas als je een langere tijd veel stress ervaart en de bijnieren overuren draaien, aan het einde van de rit zijn ze uitgeput en maken ze juist te weinig cortisol aan. Hierdoor sijpelt de energie langzaam uit je lichaam en kunnen er allerlei vage klachten ontstaan.
Hoe merk je het?
Je wordt ’s ochtends moe wakker terwijl je goed slaapt, je bent eigenlijk de hele dag door moe, je zit niet lekker in je vel, je bent erg emotioneel, je voelt je slap en down, je hebt last van huidproblemen en geheugenverlies. Daarnaast heb je zin in suikers, pasta, koolhydraten en zoute snacks, maar zin in seks? Ho maar! Je hebt wel meer last van PMS. Lekker dan. En als je dan op zoek gaat naar hulp blijkt deze moeilijk te vinden. Veel huisartsen zijn niet bekend met bijnieruitputting.
Uitgeputte bijnieren en een trage schildklier
Zo kwam ik enkele jaren geleden bij mijn huisarts terecht met de bovenstaande klachten, er werd niks gevonden dus ik dacht: ‘laat maar, ik moet accepteren dat ik me zo moe voel’. Maar ergens wist ik wel, dit is toch niet normaal? Ik was nét twintig. Dus met tegenzin ging ik nog een keer naar de huisarts en nog een keer. Na ontelbaar veel bloedonderzoeken – ze dachten aan Pfeiffer – kwam de huisarts erachter dat ik een héle trage schildklier had. Zó traag… ik moest meteen naar het ziekenhuis. Daar werd ik opgepept met een flinke dosis medicijnen en ja, ik voelde me beter. Maar waar kwam die trage schildklier nu eigenlijk vandaan? Die vraag heb ik bij de internist voorgelegd maar het antwoord bleef onduidelijk. Het is er gewoon. Toen ben ik verder gaan zoeken, ik ben in behandeling gegaan bij een acupuncturist en heb mijn voeding aangepast. Stukje bij beetje knapte ik op en kwam ik erachter dat mijn trage schildklier wel eens aan uitgeputte bijnieren zou kunnen liggen. Deze twee hormoonfabriekjes gaan hand in hand al zegt mijn huisarts nog steeds van niet! Maar het cortisol tekort geeft wel degelijke een trage schildklierwerking, want een tekort aan cortisol kan de oorzaak zijn voor auto-immuunziekten en een toename aan schildklier- antilichamen.
Wat kun je er aan doen?
Ik ben op aanraden van de acupunturist meteen gestopt met de pil. Deze hormonen brengen de natuurlijke hormoonhuishouding uit balans en de anticonceptie-pil pleegt roofbouw op verschillende voedingstoffen in het lichaam. Zo ontstaat er langzaam een tekort aan vitamines en mineralen. Door een uitgeputte bijnier krijg je sowieso een tekort aan de mineralen magnesium, zink en vitamine B. Het is belangrijk om deze tekorten weer aan te vullen en daarnaast je levensstijl aan te passen. Want als je door blijft gaan, knap je nooit op. Daarvoor zullen dingen moeten veranderen… eet je wel gezond? Slaap je voldoende? Maar vooral: elimineer de stress. Probeer eens of yoga wat voor jou is of maak vaker een lange wandeling. Probeer kant- en klaarproducten, transvetzuren en smaakversterkers te vermijden, eet puur en onbewerkt. En liever geen suikers…
Meer weten? Dan kan ik je het boek Bijnieruitputting van James L. Wilson aanbevelen.
