Waarom ik “geen klik” heb met online shoppen
Het is zo makkelijk tegenwoordig. Kijk. Klik. Betaal. Klik. En klaar! Een dag later heb je een aanlokkelijk “pak mij uit”-pakketje van de koerier aan de deur. Ik teken ervoor (letterlijk)! Het is de vereenvoudiging van het alledaagse leven en de droom van iedereen met (of zonder) een gat in de hand. We hoeven hierdoor nooit meer in de rij te staan bij de kassa of tussen hordes mensen door te wringen in drukke winkels. Ideaal toch, dat online shoppen?
Nou, heel eerlijk gezegd loop ik persoonlijk niet zo warm voor deze online-revolutie. Los van het feit dat ik best bestempeld mag worden als digibeet, ik welgeteld één keer iets online gekocht heb (en moest terugsturen), vind ik het eerlijk gezegd een pietsie klein beetje ongezellig.
Toen ik gister met mijn lief door de stad liep, oftewel: ik liep winkels binnen en hij sjokte erachteraan, begon me iets te dagen. Hij ziet shoppen als een doel op zich (en dat doel moet zo snel mogelijk behaald worden) en ík zie shoppen eerder als een middel. Een middel om er even tussenuit te piepen. Om verwachtingsvol in etalages te kijken. Een koffie drinken en het voorbijgaande publiek observeren. Of om de heerlijke geur van de poffertjeskraam op te snuiven. Om die fijne stof van die jurk vast te houden – en deze, tezamen met nog honderd andere jurkjes te passen en er uiteindelijk geen één ervan te kopen.
Winkelen is voor mij een pure beleving. Wanneer ik terug kom van zo’n dag en ik heb in feite alsnog niks heb gekocht, heb ik toch een voldaan gevoel. Toegegeven: kleding kopen met hordes mensen eromheen, kilometers wachtenden in de rij voor de kassa en krijsende koters die over de vloer rollen is nou ook niet bepaald mijn ideaalbeeld. Toch krijg ik soms een triestig gevoel als ik door een winkelstraat met leegstaande winkelpanden loop. Het lijkt alsof het winkeltijdperk langzaam maar zeker aan het verschuiven is. Maar hee, dat is oké. We blijven vernieuwen! Net als met mode eigenlijk. En dát is natuurlijk wel weer gaaf!
