Trouwen? Laat achternamen geen probleem worden
De jurk is binnen, de locatie geregeld en de uitnodigingen verstuurd. Over een niet al te lange tijd sta ik voor het altaar tegenover de man van mijn leven. We hebben aan alles gedacht, maar verrek… ik moet nog doorgeven wat ik met mijn achternaam doe!
Een poos geleden moesten we bij de gemeente aankondigen dat we gingen trouwen. Geen idee dat we voor dit praatje een flink bedrag moesten neertellen omdat we officieel in ondertrouw gingen. Heel officieus zaten wij met z’n twee onhandig op onze stoel te draaien. Hadden we hier geen feestelijk moment van moeten maken? Na het ‘ding’ zijn we toch maar een borrel gaan drinken want we werden best wel overdonderd door deze plotselinge ondertrouw. Wisten wij veel…
We hadden nergens over nagedacht. Niet over het aangeven van de getuigen en al helemaal niet over de achternaam. Waar de vrouw vroeger klakkeloos de achternaam van haar man overnam, is dit tegenwoordig een keuze. Je mag de achternaam van jouw man aannemen maar ook prima die van jezelf behouden. Of je neemt twee achternamen met daarbij je eigen naam als eerste. De keuze was voor mij was snel gemaakt. Een nieuwe achternaam betekent niet dat dat ik daardoor geen sterke en onafhankelijke vrouw meer ben. Ik blijf wie ik ben, of ik nu van der Ven of Hartsuiker heet.
Hartsuiker… précies, een hele mooie achternaam en ik ben er trots op dat ik die dalijk met mijn liefde mag delen. Stel dat er ooit kinderen komen dan worden het ‘Hartsuikertjes’ en ik vind het een fijn idee dat we dan dezelfde achternaam hebben. Van der Ven wil ik ook niet verloochenen want deze achternaam is speciaal omdat ik die heb gekregen van mijn overleden vader. Daarom is mijn eigen achternaam er ook een die altijd bij mij blijft. Gewoon omdat het kan.
Over het aannemen van mijn toekomstige man zijn achternaam hoefde ik niet zo lang na te denken maar sommige vrouwen denken daar heel anders over. Laatst las ik een pleidooi van een getrouwde vrouw voor andere vrouwen over het behouden van je eigen achternaam. Als feministe pur sang vind ze het belangrijk om als vrouw je eigen naam aan te houden. Dat mag natuurlijk maar ik vind het vooral belangrijk om een keuze te maken waar jíj je goed bij voelt. Dit is voor iedereen anders en als je wél de achternaam van je toekomstige man aanneemt, wil dit natuurlijk niet zeggen dat je opeens een afhankelijke, zwakke vrouw bent die niet voldoet aan de moderne regels waar we vandaag de dag voor moeten strijden. Met het kiezen voor zijn achternaam breng je de vrouwenemancipatie heus niet op z’n retour. Ik hoef geen statement te maken over hoe geëmancipeerd ik ben en al helemaal niet als het gaat om een naam.
Je eigen achternaam behouden is een optie maar doe het voor jezelf en niet om een feministisch statement te maken. Kijk, als het voor je werk onhandig is of je hebt een beter gevoel bij je eigen achternaam dan zeg ik: lekker zo laten. Als jij je eigen brand bent is het super onhandig om een een klap heel veel fans kwijt te raken. Maar wat ben ik het oneens met vrouwen die beweren – en die zijn er! – dat je door zijn naam aan te nemen opeens ook zijn eigendom bent. Dames, zo zit de wereld allang niet meer in elkaar. Het overnemen van de naam van je man heeft weinig te maken met een gebrek aan emancipatie. Ik voel me geëmancipeerd en onafhankelijk genoeg en vind het niet nodig om een statement te maken door middel van mijn achternaam.
