Column Robin: Week 1 van de yoga teacher training
Week een is voorbij. Wat een week! Als je me nu had verteld dat ik al een maand in de training zat, had ik het ook geloofd. De yoga teacher training is pittig. Niet alleen qua tijd (05:00 uur ’s ochtends begint de eerste les) en hoeveelheid, maar ook qua inhoud. Sommige dingen zijn moeilijk bij te benen, zoals anatomy (wat in het Nederlands al een opgaven is, laat staan in het Engels!), maar ook het religieuze aspect. Maar laat ik bij het begin beginnen:
We verlaten ons heerlijk veilige haventje in Umalas en beginnen aan een nieuw avontuur; Nusa Lembongan! We worden opgehaald door de Ferry service die ons naar de boot brengt in Sanur. Nu ben ik al niet zo’n held op het water plus heb ik recentelijk een verhaal gehoord over een boot vol toeristen, op weg naar Komodo Island, die zijn verongelukt door een schipbreuk. Dat helpt natuurlijk ook niet erg mee… Lichtelijk wit weggetrokken stapte ik aan boort van de boot. Duidelijk een gevalletje van held op sokken, de boot is namelijk heel kalm en super snel. Binnen dertig minuutjes stond deze vrouw dus gewoon weer veilig aan wal. Fieuw!
Na nog geen twee stappen aan wal te hebben gezet, sloeg het weer ineens honderdtachtig graden om. De regen kwam met bakken uit de hemel vallen en ook de windstoten bleven niet achter.
In de stromende regen strompelden we naar ons transport busje. Op naar onze villa!
Terwijl wij lekker in het busje zitten te chillen, slaat deze plotseling een heel gek klein straatje in. De chauffeur zal wel de weg kwijt zijn en moeten keren, dacht ik nog. Maar nee, dit was precies de bedoeling. Dat kleine straatje bleef een klein straatje. Met grote keien en af en toe een giga boom op de weg (die je samen met de chauffeur moest verplaatsen). Zal vast een shortcut zijn… toch? Nee hoor, in de middle of nowhere werden we gesommeerd uit te stappen. “sorry sir you need to walk, car cannot drive there” wees hij richting een nog mogelijk nog kleiner straatje. Oh meine Gutte! Staan we dan. Met al onze tassen (en dat zijn er nogal wat), in de modder, in de stromende regen, midden in… Ja waar eigenlijk?
Nu heb ik het begrip van “licht pakken” nooit zo begrepen. Of in ieder geval, die kunst bezit ik nog niet helemaal. Dit houdt in dat mijn tas dus veel te zwaar was om over het modderpad te tillen. Even voor jullie beeldvorming, Jo en ik hadden in totaal 8 stukken bagage bij ons. Waaronder een volle tas met boeken voor mijn training, een surfboard, een tas vol met camera apparatuur en dus onze “normale” tassen. Dat ging ‘m dus niet worden he? Terwijl ik druk bezig ben niet volledig in paniek te raken, besluit Jo alvast vooruit de lopen om de Villa eigenaar te halen. Deze komt gelukkig snel met een scooter om ons van wat zware bagage te verlichten. Held!
Eenmaal in de villa aangekomen, was de paniekaanval toch nog niet helemaal verdwenen. Blijkbaar lag onze villa toch verder bij de yogaschool vandaag dan we dachten. Wat twintig minuten leek op Google Maps is in werkelijkheid bijna twintig minuten op de scooter en deels dus via dat gekke padje. Ondanks het prachtige uitzicht en de super lieve mensen van het huis, bekroop de angst me dat ik dat gekke modder pad dus elke dag om 04:30 uur ’s nachts alleen zou moeten uitrijden. Wat als ik een slang tegen kom? Of er weer een boom midden op de weg ligt?! Ik zie mezelf niet een boom van de weg tillen in m’n uppie, of erger nog; straks rijd ik er vol tegen aan in het pikkedonker!
Na een nachtje slapen werd het er niet beter op. Blijkbaar was de storm toch heftiger dan gedacht en zou deze nog zeker vijf dagen aanhouden. Plus wie weet wanneer het daarna nog een keer gaat regenen? Dus met een knoop in ons maag besloten we de villa te annuleren en opzoek te gaan naar een hotel dichterbij de yogaschool.
Maar toen was daar plots held Ketut! Op nog geen minuut lopen van de yogaschool bevindt zich Ketut Longmans Bungalows. Typische Balinese hutjes, praktisch op het strand. Een van die hutjes is letterlijk tien stappen verwijderd van het strand en heeft het beste uitzicht. Met twee balkonnetjes en onze eigen lounge bedden, waren we al snel verkocht. Enige probleem met hotels is het keuken aspect. Deze is namelijk vaak niet aanwezig. Zo ook niet in Ketut zijn bungalows. Maar Ketut zou held Ketut niet zijn als hij niet hier ook een oplossing voor had. De lieve man is speciaal voor ons een gas kookplaat gaan kopen en heeft achter op het terrein een stiekem keukentje voor ons gemaakt. Elke ochtend na mijn eerste les, loop ik nu over het strand naar ons hutje om verse bananen en eitje op te halen, die ik achter in onze tuin klaar maak in ons kleine keukentje. En ineens is het leven zo slecht nog niet.
De accommodatie uitdagingen achter ons gelaten, dienen de volgende uitdagingen zich al weer aan; de yoga teacher training. Elke ochtend van 05:00 – 18:00 eet, leef, adem je yoga. Nu wist ik dat natuurlijk van te voren, maar als het eenmaal echt zo ver is, is het toch altijd even bijschakelen. Zo ook nu. Ik ging de cursus in met een beginners mind. Beginnen op 0 en openstaan voor alles wat er op je afkomt. Dat klinkt top, als het ook echt zo zou zijn. Maar de realiteit is dat ik het echt super moeilijk vind om mijn eigen ideeën van bepaalde dingen los te laten en andere ideeën aan te nemen. Nu zegt niemand tegen mij dat ik mijn eigen ideeën aan de kant moet gooien, maar er zijn wel dingen die ik moet doen waar ik me niet altijd even in kan vinden. Zo hadden we bijvoorbeeld een les waarbij we mantra’s (vaak heilige liederen) moesten zingen voor de God Ganesha. Zingen is top hoor, maar Hari Hari Krishna zingen gaat mij toch net een tikkeltje te ver. Ik zie mezelf al door de Kalverstraat lopen met een wit gewaad en een half kale kop, Hari Krishna te staan zingen terwijl ik pamfletten uitdeel. Begrijp me niet verkeerd; iedereen die kracht vindt in een geloof of ergens anders in, moet volledig in zijn waarden gelaten worden. En die kracht vind ik ook echt prachtig! Ook als dat inhoudt dat je dat wil delen met mensen om je heen, door bijvoorbeeld zingend door de Kalverstraat te lopen. Alleen ík voel en geloof de woorden niet die ik zing, dus dan voelt het ook heel gek om ze te zingen.
Al met al sluit ik de week dan ook af met een heel dubbel gevoel. Enerzijds super positief; de mensen zijn top en de informatie over de positie van het lijf en ademtechnieken zijn heel interessant. Anderzijds merk ik dat mijn geest onwijs op de proef wordt gesteld (wat had ik dan gedacht?).
Vandaag hebben we een dag vrij. Lekker even geen wekker en een middag met m’n man (ook nodig!!). Misschien moet ik me los maken van de onbewuste verwachtingen en niet zo trappen tegen bepaalde ideeën en opdrachten. Of creatief zijn! In plaats van te mediteren naar een God, mediteren naar de energie in ons hart bijvoorbeeld. Of zingen gewoon omdat het leuk en lekker is en om mijn lerarenstem beter te ontwikkelen. Het loslaten van Amsterdamse gewoontes waarbij ons Ego het vaak overneemt, dat vind ik een goed voornemen.
Liefs,
Robin
