Column Robin; naar wiens verwachting leef jij?

Verwachtingen; we hebben ze allemaal. Maar staan we eigenlijk wel stil van wie de verwachtingen eigenlijk zijn? Passen ze eigenlijk nog wel in de plaatjes van je huidige dromen en verlangens? En wat als er tijd is voor verandering? 

Dit jaar ben ik 28 geworden. De leeftijd van mijn moeder, toen zij beviel van een roze, kleine garnaal; c’est moi! En dat brengt gemixte gevoelens met zich mee. Zo had ik vroeger namelijk altijd gedacht, dat ik op mijn 28ste ook wel eens moeder zou willen zijn. Terwijl ik er nu niet aan moet denken dat ik een baby op mijn arm zou hebben.

Maar het zet me aan het denken. Alle verwachtingen die je voor jezelf hebt gecreëerd; hoeveel daarvan passen eigenlijk nog in je huidige leven en zijn ze eigenlijk nog wel realistisch?

Ik had me bijvoorbeeld nooit kunnen voorstellen dat ik mijn goede baan vaarwel zou zwaaien en nu als een nomade de wereld over reis, om mooie verhalen te kunnen vertellen. En al helemaal niet met een hele lieve man! Nee als het aan mijn “verwachtingen” had gelegen, dan was ik nu zwanger en woonde ik in een mooi huis in de binnenstad van Amsterdam met een eveneens mooie man en een gezellig sociaal leven.

En hoewel er helemaal niets mis is met het originele plan, is daar tegenwoordig maar weinig van over. Mijn lieve, kleine huurhuisje in Amsterdam West is een verzameling van tweedehands spullen, de enige baby die ik met me meedraag is een foodbaby en mijn mooie man heeft zelf helemaal geen huis. Maar ben ik minder gelukkig? Absoluut niet! Misschien ben ik juist wel heel erg gelukkig door alle vrijheid die ik voel om me niet perse te hoeven houden aan alle verwachtingen.

Waar ik vroeger precies wist wat er morgen zou gebeuren, is het leven nu een groot vraagteken. Mijn baan heb ik gecreëerd om mijn droom heen; zo veel mogelijk van de wereld zien. En daar ben ik misschien ook wel het aller trotste op. Ik ben namelijk stiekem helemaal niet zo dapper. Ik ben gewoon heel erg goed in doen alsof. Maar toch lijkt alles als puzzelstukjes in elkaar te vallen, vanaf het moment dat ik besloot dat ik niet meer alleen wilde dromen, maar dromen wilde omtoveren tot werkelijke herinneringen.

Het mooie is, dat bijna iedere ondernemer die ik spreek precies hetzelfde gevoel ervaart. Het gevoel van spanning en onzekerheid, maar ook van trots en doorzettingsvermogen. Het losbreken van de gangbare paden en zelf je eigen weg ontdekken; we kunnen het allemaal! Het kost misschien wat ballen, maar geloof mij nou maar; met bluffen kom je ook eind.

Wellicht vraag je je af waar ik precies naar toe wil met dit verhaal. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar zou het een gek idee zijn als ik je zou willen inspireren? Om je te vragen om eens naar je eigen ik te luisteren en om te ontdekken in hoeverre je oude verwachtingen nog passen in de dromen van nu? Zou je durven te kijken naar een leven buiten je huidige pad?

Alles wat je nodig hebt is een droom en paar (geleende) ballen en het universum doet de rest?

Geloof je me niet? Take the jump and see for yourself! 

Liefs,

Robin