Column Robin: Achter de schermen bij een persreis
Afgelopen week was Robin op persreis in Polen. Het zou een reis worden vol avontuur en grensverleggende activiteiten. Maar dat het zó heftig zou worden, had Robin niet verwacht. In deze week column, neemt Robin je mee achter de schermen bij een persreis (Inclusief paniek- en woede aanval).
Toen ik een paar weken geleden werd gebeld door een van mijn opdrachtgevers dat ik een trip naar Polen in mijn agenda kon zetten, was ik positief verrast. Polen! Nog nooit geweest. Nu stond Polen ook niet erg hoog op mijn bucketlist (waarom eigenlijk niet?), maar het programma van de reis zeker wel. Doel van de reis: actief Polen ontdekken. Lees; cross mountainbiken, monster rolling en grotten beklimmen. Super vet toch?!
Enthousiast stapte ik dan ook het vliegtuig in. Helemaal klaar om het avontuur aan te gaan. Eerlijk is eerlijk, ik was wel lichtelijk nerveus of ik het conditioneel kon bijbenen. Yoga mag dan wel super gezond zijn, veel voor je conditie doet het niet. Die ene verdwaalde boksles die ik twee weken daarvoor heb gevolgd, gaat natuurlijk het verschil niet maken. Maar goed, zó heftig zal het vast allemaal niet zijn. We zijn tenslotte allemaal luie journalisten, toch?
Het is altijd weer een verassing hoe persreizen uitpakken. De ene keer valt het allemaal een beetje tegen en de andere keer word je vrolijk verrast. Ik nam de zwaarte van de activiteiten dan ook met een korreltje zout en ging er vanuit dat het allemaal wel mee zou vallen. Even vergeten dat we hier te maken hebben met Polen; het land van de sterkste mannen ter wereld en wat niet direct bekend staat om de mensen met veel humor…
De eerste dag begint rustig met vooral veel eten en een bezoekje aan een (spook)kasteel. Prima tempootje! Dag twee is de dag dat de actie gaat beginnen. Bij de auto staan onze gidsen al op ons te wachten. Volledig gehuld in berg-beklim outfit. Ik werp een blik op de lycra sportbroekjes en giga bergschoenen en begin me al een tikkeltje zorgen te maken. Als een echte sportvrouw heb ik namelijk mijn yoga outfit aan (lees: legging en ballet body) inclusief mijn vertrouwde Stan Smith stappers. Een interessant contrast zullen we maar zeggen.
Anyhoow! Ik laat mij uiteraard niet uit het veld slaan door een paar bergschoenen. Bij de berg aangekomen, begin ik dan ook moedig aan de klim. Na een half uur stijl omhoog klimmen, begint mijn hoofd langzaam te veranderen in een vreemde kleur rood. De reisleidster probeert nog een vriendelijke gesprek met me aan te knopen, maar meer dan een paar gekke geluiden komt er bij mij niet meer uit.
Terwijl de groep steeds verder voor me uit begint te lopen, begin ik er steeds meer de pest in te krijgen. Die Stan Smiths helpen natuurlijk totaal niet mee en ik baal ervan dat ik niet toch wat beter mijn best heb gedaan tijdens de bokslessen. Als onze gids ook nog eens besluit om off-road de berg af te gaan lopen, heb ik het helemaal gehad. Mijn laatste stukje professionaliteit vliegt samen met mij de berg af. Vloekend strompel ik de berg af. Vriend lief (die mee is als zijnde ‘cameraman’) piest bijna in zijn broek van het lachen. Wacht ik help het je even voorstellen; Neem Poppy van de film Trolls, die al vloekend en tierend met een bil vol modder van een berg af probeert te kruipen. Lach-buikspieren gegarandeerd.
Na een klim van meer van twee uur hebben we eindelijke de grot gevonden, wat niet meer is dan een gat in de grond. Ik tuur in het zwarte gat, wat niet veel groter is dan de oppervlakte van een Lack tafeltje van de Ikea, en vraag me af hoe dit in hemelsnaam gaat passen. Nadat we in een overal zijn gehesen en onze helmen hebben vast gesnoerd, gaat de tocht dan echt beginnen.
Ik kruip achter de gids aan, naar beneden het zwarte gat in. Terwijl ik aan het afdalen ben, hoor ik boven mij al een journalist afhaken. Ook bij mij hangt paniek op de loer. De gangen van de grot zijn smal en laag en het is zo donker dat je letterijk geen hand voor ogen ziet. Gelukkig heb ik een lampje op mijn hoofd geklemd gekregen, wat zorgt voor een lichte schemering in de duisternis.
Terwijl we dieper en dieper de grotten in kruipen en steeds verder weg raken van de uitgang, wordt het steeds moeilijker om niet in paniek te raken. Wat als onze gids de weg vergeet?! Dan komen we hier nooit meer uit! Ik probeer die wangedachtes van me af te schudden en rustig te blijven. Maar als een warme douche, voel ik de angst over me heen glijden.
En toen gebeurde het; mijn inner yogi kwam tot leven! Niet alleen kroop ik behendig en lenig door de smalle gleufjes van de grot, ik wist ook nog eens mijn gedachten te stillen door mijn yogi-breath. Blijven ademen is wat ik zachtjes tegen mezelf zei. En terwijl ik dat tegen mezelf herhaalde, gleed de angst langzaam van me af. Ik zou zelf kunnen zeggen dat ik er van aan het genieten was! Hoe vet is het om letterlijk in een berg te zijn?!
Voor dat ik het wist was de tour al weer voorbij en werd ik begroet door felle zonnestralen. We’ve made it! Helemaal high van de angst en overwinning, kwam ik lichtelijk trillend de grot uit gekropen. Dit was zo ontzettend vet. En hoewel ik gewoon weer vloekend en tierend de berg af ben gekropen, was ik tegelijkertijd ook super trots en blij. Want als het niet aan deze persreis had gelegen, dan had ik dit waarschijnlijk nooit gedaan. Dan had ik naar de berg gekeken en gedacht; Joee gaan jullie maar, ik blijf lekker hier beneden in een zonnestoel!
Waar persreizen toch wel niet goed voor kunnen zijn…
Liefs,
Robin
