Mom-shaming: waarom moeders elkaar massaal uitkafferen
Om te beginnen wil ik delen dat ik nog geen moeder ben. Wellicht gaat dit in de nabije toekomst gebeuren, áls het ons gegund is. We zijn getrouwd, verhuisd en een liefdesbaby is een volgende logische stap. Enerzijds lijkt het moederschap mij het mooiste wat er is maar ik ben me ook bewust van de mindere kanten. Ik hecht waarde aan mijn vrijheid en ben eerlijk gezegd vooral onzeker en bang: het is niet niks in mijn ogen, moeder worden. Afgezien van de zwangerschap met bijbehorende kwaaltjes, gierende hormonen en slapeloze nachten ben ik angstig dat ik voortaan altijd bang zal zijn. Overbezorgd. Nu hoop ik dat dit in de praktijk wel mee zal vallen maar you never know. Van nature wil ik het voor alles en iedereen zo goed mogelijk doen, what happens als er dan een kindje komt, helemaal afhankelijk van ons? Dan wil je het natuurlijk het allerbeste doen! En dat valt niet mee. Al helemaal niet als hordes zure moeders zich met jouw leven bemoeien op een vrij bizarre manier. Mom-shaming…
Van vriendinnen weet ik dat de sfeer bij moeders onderling moordend kan zijn. Dat sommige vrouwen elkaar niks gunnen en dat je nauwlettend in de gaten gehouden wordt. Als je per ongeluk een verkeerde traktatie meebrengt, ben je de sjaak. Het zit ‘m in kleine dingen: de schoenen die je kind draagt, de snack die je meegeeft in de broodtrommel en het feit dat je fulltime werkt of juist niet werkt. Offline kun je al behoorlijk veel kritiek verwachten, laat staan online. Daar kennen zure moeders al helemaal geen grenzen. Ze typen er lustig op los en kramen de gemeenste onzin uit, dingen waar ik nu al voor terugdeins. Opmerkingen waar ik angstig van wordt. Zo kan het toch nooit bedoelt zijn?
Zelfs in de media wordt openlijk kwaad gesproken over de invulling van het moederschap. In de Volkskrant en op het online platform Me-To-We moest Romy Boomsa, een bekende moeder, het onlangs ontgelden. En dat terwijl ze met liefde en passie haar ervaringen deelt. Háár ervaringen… waardoor sommige vrouwen uit de tent gelokt worden en de meeste gemene dingen roepen.
Je eigen huis als hokje
Zo schrijft een journalist op Me-to-We: ‘Mevrouw Boomsma heeft twee kindjes, geen baan en gaat volstrekt op in de zorg voor die kindjes. Dat vindt zij namelijk een must: dat je als moeder volstrekt opgaat in het moederschap.’ De schrijfster wordt heel pissig van mevrouw Boomsma en ze beweert dat Romy andere moeders oplegt om het precies zo te doen zoals zij dingen doet. Waar ze dat vandaan heeft mag Joost weten, als ik de foto’s bekijk zie ik een hele fijne vibe waarbij absoluut niks MOET. Er wordt overigens in meerdere artikelen flink uitgehaald naar de thuisblijfmoeder: het is tegenwoordig onrealistisch om als moeder thuis te zitten. Vrouwen hebben immers gelijke rechten en loonsgelijkheid. Wie niet werkt is lui. Worden we dit gezegd hebbende, niet massaal in een richting gedreven waarbij je nog steeds niet voor jezelf mag kiezen? Want eigen keuzes maken, dat is feminisme. Doen waar jij gelukkig van wordt en je niet in een hokje laten plaatsen door anderen. Tegenwoordig is je eigen huis dit hokje geworden. Wie niet werkt, telt niet mee…
In mijn ogen heb je als thuisblijfmoeder genoeg te doen en je kunt maatschappelijk heel betrokken zijn. Thuis blijven is een keuze. De ene moeder heeft deze keuze makkelijker gemaakt dan de ander. Ja. Het is een luxe-positie als je niet allebei fulltime aan de bak hoeft. Ligt daar niet ook de kern van alle gemene opmerkingen? Komt het mom-shaming niet voort uit jaloezie? Frustratie? Want dat thuisblijfmoeders de hele dag op hun luie gat koffie drinken en draagdoeken kopen is natuurlijk de reinste onzin. Volgens mij heeft Romy een fantastisch creatief leven met veel meer diepgang dan dat er uit jaloezie wordt gezegd.
Jaloezie is de grootste vorm van je eigen ontevredenheid
Want deze woeste oma die geen goed woord over heeft voor Romy Boomsma gunt haar eigen dochters wellicht ook meer rust in het dagelijks leven. Ze schrijft letterlijk dat haar dochter en vriendinnen hun uiterste best doen en hard moeten werken om hun gezin draaiende te houden. Het zijn onzekere vrouwen die het gevoel hebben dat ze falen. En dan is het lekker makkelijk om met je vinger een schuldige aan te wijzen! Koffie drinken en draagdoeken kopen van het geld van hun mannen. Niet wenselijk wat mij betreft, maar ieder haar eigen keus.” Nee, nee mevrouw de journalist… laten we het nu even niet over keuzes hebben. Kiezen is in uw ogen geen optie, we moeten als eenheidskoek aan de bak om onzekerheid bij andere vrouwen te voorkomen. “Thuisblijven is lekker maar niet iets om trots op te zijn” luidt de laatste zin van het artikel. Jaloezie is ook niet iets om trots op te zijn… nieuwe moeders, vaders… werkend of thuis. Iedereen probeert er iets moois van te maken en doet het op zijn of haar manier. Dat is échte vrijheid. Daarbij leven we in een andere tijd dan zo’n veertig jaar geleden toen mevrouw de journalist zelf een nestje aan het bouwen was. Eerlijk is eerlijk: die tijden leken mij ook wel wat, zonder Social Media en eeuwige bereikbaarheid. Ik zeg het wel eens tegen mijn man: “schat, wat zijn wij in de verkeerde tijd geboren.” Maar nu het bestaat, maken we er het beste van. Ik volg vrouwen die ik inspirerend vind en geen girls die mij onzeker maken. Die verantwoordelijkheid ligt bij MIJ en bij niemand anders. Er zijn genoeg vrouwen met wie ik mezelf zou kunnen vergelijken maar ik doe het niet omdat het me niet gelukkig maakt. En wie weet… later, mocht ik ooit moeder worden, dan ben ik blij dat ik kan kiezen!
