Waarom je een keuze mag maken, al is het doodeng
Ik zie mijzelf rennen. Ik sprint van links naar rechts en snel weer terug. Het lijkt alsof ik geen tijd te verliezen heb. Mijn ademhaling stokt in mijn keel. Ik voel mijn hart bonken tegen mijn borstkas. Ik nader een kruispunt en sta voor een seconde stil. Verschrikt kijk ik om mij heen. Ik
vraag mijzelf in paniek af welke kant ik op moet. Ik weet het niet. Écht niet. Wat als ik verkeerd kies?
Terwijl ik loop in het bos, op zoek naar een specht die mij lijkt te roepen, denk ik terug aan de droom waaruit ik gisteren ontwaakte. Waar ik er eerst nog van schrok is het eigenlijk zo gek nog niet, denk ik terwijl ik iedere boom met mijn blik af ga. Op dit moment voelt het alsof ik opnieuw voor veel keuzes sta in mijn Leven. Zo vraag ik mij vaak genoeg af of ik wel wil blijven wonen in de stad, zijn terugkomende onderwerpen het loslaten van vriendschappen of andere dingen die mij niet meer dienen, meer of minder uren werken bij mijn vaste baan en wel of niet iets leuks afzeggen omdat het
beter voor mij is. Wat deze onderwerpen gemeenschappelijk hebben is dat het altijd keuzes zijn waarvan ik weet dat ik ze kan en mag maken. Keuzes waarvan ik diep van binnen al voel welke de juiste is en ik zelfs de eerste stappen al heb gezet. Toch voel ik mij nog steeds onzeker, en word ik overvallen door een angstig gevoel.
De oneindigheid aan keuzes voelt niet als een luxe
Om mezelf gerust te stellen houd ik mijzelf voor dat de oneindigheid aan mogelijkheden tegenwoordig een luxe is. Alleen – zo voel ik dat nu helemaal niet, denk ik beschamend. Op dit moment voelt het voor mij onmogelijk om de juiste keuze te kunnen maken tussen alle mogelijkheden die er zijn. Alsof er altijd een betere optie beschikbaar is, en ik het dus automatisch altijd fout doe. Mijn hoofd draait overuren en alle mogelijke scenario’s flitsen voorbij.
Het is tijd om mijzelf over te geven aan het leven
Plotseling word ik mij ervan bewust dat ik mijn zoektocht naar de specht al een aantal stappen geleden ben gestaakt, het geluid van mijn gedachten blijkt harder. Ik zucht hardop en plof neer op een bankje met uitzicht op mooie beige rietpluimen, welke zich langzaam laten meebewegen met de wind. Ik blijf kijken hoe ze lijken te dansen, elk op hun eigen ritme en tempo. Het raakt me. Ik denk dat het ook voor mij weer tijd is om mijzelf in vertrouwen over te geven aan het leven, mijzelf mee te laten nemen door wind en te zien waar het mij brengt.
Emoties mag ik ervaren, tegelijk met het maken van een keuze
Ik voel hoe mijn gedachten langzaam verstillen, terwijl ik mij over durf te geven aan mijn gevoel. Mijn hartslag wordt in tegenstelling tot in mijn droom rustiger. De emoties die ik ervaar mogen er zijn, zelfs en juist tegelijkertijd met het lef een keuze te maken. Zonder dat ik erbij stilsta, sta ik op. Ik ga op zoek naar al afgebroken rietpluimen en besluit er mee naar huis te nemen. Het is een reminder dat wat ik ook kies, alles altijd goed is zoals het is en het leven komt zoals het komt. Zo loop ik samen met een bosje rietpluimen in mijn hand in alle rust op weg naar het nu. Ik weet wat mij te doen staat.
Volg Demi ook op Instagram @leefinhetkwadraat
