Moeten we dan maar niet meer in ons eentje over straat fietsen?
Gister sprak ik af met een vriendin, net een uurtje na de persconferentie over Anne Faber. Kippenvel. Hoe kán zoiets in Nederland gebeuren en nog erger: had dit voorkomen kunnen worden? Als een gek niet meewerkt, kan hij onder TBS uitkomen. Dit is wat ik als leek begrijp uit de hele zaak rondom Anne Faber. En meteen rijst er nog een prangende vraag: hoeveel van dit soort mannen lopen er nog rond?
Heel Nederland is geraakt maar vooral voor de familie is een gruwelijke nachtmerrie werkelijkheid geworden. Als ouders ben je áltijd bezorgd als je dochter alleen op pad gaat, ik ben vroeger ook vaak genoeg gewaarschuwd, maar dit verwacht je toch niet? Niet in de avond. Niet als je gewoon een rondje gaat fietsen.
Nooit meer alleen op pad
Dit gewone rondje is er een dat veel vrouwen dagelijks fietsen. Naar de sportschool, na werktijd of gewoon om aan je conditie te werken. Mijn vriendin opperde gister “poeh… ik stap echt niet meer’s avonds op de fiets. Ik zei: “Maar dat doe je toch? Als je gaat wielrennen? Een uurtje of zeven telt ook al als avond en dan pak je ook een route buiten Amsterdam.” Sterker nog, pas had ze een lekke band in the middel of nowhere en is ze geholpen door een vriendelijke wat oudere man. Dit had een gevaarlijke man kunnen zijn. Je beseft je opeens dat je weerloos bent tegenover een sterkere man. En dat zorgt voor een angstig gevoel. Ik wil dat mijn vriendin zorgeloos kan wielrennen buiten de stad, dat ik ’s avonds door een park kan fietsen en af en toe uit de stad kan ontsnappen. Fietsen buiten de stad is ontspannen maar hè: “je moet niet in je eentje gaan fietsen in de regen, buiten het centrum óf in het donker”. Dat is wat je nu te horen krijgt als je van plan bent om de fiets te pakken. Ik snap de bezorgdheid maar het klinkt óók als een verwijt. Alsof vrouwen iets uitlokken als ze alleen op de fiets stappen. Tuurlijk heeft mijn moeder het liever niet meer dat ik ’s avonds nog rondfiets en laat mijn vriendin het uit haar hoofd om na zessen op de fiets te stappen maar oké is het niet.
En nu?
Trekken we nu niet meer de natuur in? De natuur die zo belangrijk is en waar je energie van krijgt. Kiezen we ervoor om in groepjes te fietsen? Blijven we in de winter na vijf uur aan huis gekluisterd? Komt de wielrenfiets van mijn vriendin nooit meer van stal? Het is ongelofelijk wat er is gebeurd en eerlijk is eerlijk: als vrouw moet je ook ’s avonds een rondje kunnen fietsen. Voor hetzelfde geldt dringt er een gek jouw huis binnen, had je dan ook maar een honkbalknuppel langs je bed moeten hebben? Of wat als je ’s ochtends ergens heen fiets… geeft iemand je dan de garantie dat er geen loslopende freaks op pad zijn? Dan heb ik het nog niet eens over soloreizen. Er zijn zoveel vrouwen die alleen op reis gaan, een verrijking voor jezelf maar ook voor de gek die zoekt naar een kwetsbare prooi.
Het probleem is de gek, de man die de fout in is gegaan en de kans krijgt om het NOG EEN KEER te doen. Monsters die gewoon weer in de wereld worden gezet. Freaks die in een kliniek zitten waar ze vrij rond mogen scharrelen. Mannen die net als Michael P. 11 jaar cel krijgen in 2010 maar die in 2017 in het wild rondlopen. Daar word ik bang van. Daar is ernstig gefaald. Vrouwen die zelfstandig zijn, falen niet. Die moeten zonder angst kunnen gaan en staan waar ze willen.
