Een vaderdag zonder vader
Vandaag is het Vaderdag. Een dag die draait om alle papa’s waar we op deze ene dag extra veel aan denken. Ook zonder vader is deze dag er een waarop ik alleen maar aan mijn vader kan denken, júíst omdat hij het verdiende om er nog te zijn.
Het is nog maar twee jaar geleden maar god, wat is de tijd voorbij gevlogen. Zoveel momenten heb ik het al zonder jou moeten doen en wat ga ik je missen als ik straks in september ga trouwen. Maar je bent er niet meer en je zult er ook nooit meer zijn. De verschrikkelijke ziekte ALS is in ons leven geslopen en er viel niet tegen te vechten. Eigenlijk hadden we de strijd al verloren bij de uitslag in het ziekenhuis. Een heftige periode van twee jaar volgde waarin we samen sterk waren met de hulp van veel lieve familie. Maar het voelde ook machteloos. We wisten namelijk al: dit komt nooit meer goed. Dan was er nog het lijden, de aftakeling die vooral in het laatste jaar iedere dag een beetje van jou afpakte. Niet meer kunnen praten, niet meer kunnen lopen en niet meer kunnen eten. Op bevrijdingsdag was het genoeg. Deze dag werd letterlijk en figuurlijk jou bevrijding omdat je gevangen zat in je eigen lichaam. Toch komen wij nooit meer van elkaar af. Gelukkig maar want wij – mama, m’n zusje en mijn broertje – zijn allemaal een stukje van jou. Ieder op onze eigen manier.
Voor altijd trots
Ook nu je er niet meer bent. Zo voelt het. Ik heb veel geluk gehad met zo’n lieve vader die áltijd trots op ons was. Dit is iets moois. We mochten zijn wie we wilde zijn en we hebben alle kansen gekregen om onszelf te ontwikkelen. Nog steeds als ik iets doe of tijdens een mijlpaal in het leven denk ik daaraan. Wat zou papa trots zijn geweest. Dit is een fijne gedachten maar kan op sommige momenten ook verdrietig zijn. Op momenten waarvan ik zeker weet dat jij die mee had willen maken. Een trouwdag, eventuele kleinkinderen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het verdriet is er voor mezelf maar nog meer voor jou. Omdat ik weet dat jij er alles voor over zou hebben om het leven nog mee te maken. Je was nog helemaal niet klaar. Wilde ons per se goed achterlaten en hebt hier alles voor gedaan. De trots is wederzijds.
Je wordt in één klap volwassen
Zo is het gewoon. Je moet op eigen benen staan en hebt oog in oog gestaan met een van de meest ingewikkelde dingen in het leven: de dood. Leven in wetenschap dat de dood nadert is net zo erg als de dood zelf. Je bent er de hele tijd mee bezig, leidt een dubbelleven en heb geen idee hoe en wanneer het écht gaat gebeuren. Die constante angst en onrust is slopend. Het is fijn dat je tijd hebt om samen nog te praten over het leven, over het verleden en de toekomst maar het is ook heftig omdat je niemand zo’n heftige strijd gunt. Het is een struggle waar je doorheen moet, eentje met een slecht einde. Daarom koester ik niet alleen op vaderdag, maar op iedere andere dag, de herinneringen en de dingen die ik heb mogen leren. Ja je wordt in een klap volwassen. Ja je mist voor altijd iets in je leven. Maar als je iets nooit gehad hebt, kun je het ook niet missen. En ik heb in ieder geval de liefste vader in mijn leven gehad. Daar ben ik trots op en daarom glimlach ik op vaderdag.
