Dit zegt de theorie van ‘De Fontein’ over de plek in je familie en die in het leven
Ik haast me naar huis want Els van Steijn staat voor de deur en ik heb me vergist in de tijd. In plaats van half vijf staat er inderdaad vier uur in de email. De laatste tijd is het chaos in mijn normaal gesproken zo georganiseerde hoofd. Ik vlieg van hot naar her, voel me vaak schuldig, doe honderdduizend dingen tegelijk en heb hoogstwaarschijnlijk daardoor minder energie.
Els van Steijn
En dat is précies waar ik het met Els van Steijn over ga hebben. Over de plek in mijn familie. Of eigenlijk de plek in m’n leven. Want je ziet dat hardnekkige patronen in je leven eigenlijk altijd terug te voeren zijn op je systeem van herkomst. Els van Steijn heeft het boek ‘De Fontein’ geschreven. De metafoor van de fontein is duidelijk. Het is je familiesysteem; de onlosmakelijke verbinding met je familieleden. Bovenin de fontein staan je overgrootouders, je opa en oma. Een bak lager staan je ouders en daaronder komen de kinderen. Als het water naar beneden stroomt, van bak naar bak, is er niks aan de hand. Iedereen staat netjes op z’n plek. Maar het komt best vaak voor dat iemand niet op z’n plek staat. Dat je een bak omhoog stijgt. Is dit zweverig? Welnee… het is best logisch.
Ergens, een aantal jaar ben ik ook opgestegen en nu sta ik eigenlijk een bak te hoog. Ik weet wel hoe dit komt, mijn vader is overleden aan de ziekte ALS. Het hele ziekteproces is een aftakeling en het is verschrikkelijk om te zien dat iemand zo moet lijden. Dit gun je niemand. Vooral je eigen ouders niet. Niet gek dat ik, samen met heel veel anderen, een zorgende rol heb aangenomen. Letterlijk en figuurlijk. En als je de situatie bekijkt vanuit ‘De Fontein’ dan maak je je mentaal zorgen om je ouders, je voelt je verantwoordelijk. Dit gebeurt vanzelf maar je moet wel op je eigen plek blijven staan. Doe je dit niet? Dan raken energieën verstoord en geef je meer dan dat je ontvangt. Dit lijkt mooi: veel geven, maar eigenlijk is ontvangen nog knapper. Ontvangen gaat gepaard met een schuldgevoel en daardoor wil je iets teruggeven. Dit zorgt voor een mooie balans. In het leven draait het namelijk om geven én nemen, het een kan niet zonder het ander. Als je niet kunt ontvangen dan heb je ook minder om te geven en door dat toch te doen wordt je uiteindelijk behoeftig.
Het brave meisjes syndroom
Tijdens mijn gesprek met Els kwam ‘het brave meisjes syndroom’ ter sprake. Dit wil zeggen dat je je verantwoordelijk voelt voor andermans leven. Het heeft alles te maken met je onschuldig willen voelen, maar je voelt je nooit onschuldig als het om het leven van een ander gaat. Je kunt het verdriet van een ander niet dragen of ervoor zorgen dat een ander beter in z’n vel steekt en gelukkig wordt. Die verantwoordelijkheid ligt bij de persoon zelf. Maar omdat je het toch blijft proberen, voel je je altijd schuldig. Het geweten knaagt aan je. In dit geval moet je meer daderschap nemen, verantwoordelijkheid voor jouw eigen leven. Je moet het jezelf goed laten gaan en jezelf ‘schuldig’ durven voelen. Het is namelijk niet aan jou om alle lasten van de wereld te dragen. Ik moet meer daderschap nemen in het leven. Meer nemen in plaats van geven. Er zijn namelijk dingen die ik niet op kan lossen ook al wil ik het nog zo graag.
Kwetsbaar en sterk zijn
Het leven moet in balans zijn. Zo is het met alles en bij mij bleken sterk en tegelijkertijd kwetsbaar zijn ook een tikkeltje uit balans. Eigenlijk wil ik heel sterk zijn maar daarmee verdoezel ik mijn kwetsbaarheid. Terwijl pas wanneer je je kwetsbaar durft op te stellen en je dan alsnog nog sterk voelt, sta je stevig in je schoenen. Dan laat je je primaire emoties toe.
Primaire en secundaire emoties
Je hebt primaire en secundaire emoties. Primaire emoties maken je schoon van binnen en zitten in je lijf. Ze zijn kort en hevig. Een huilbui is een goed voorbeeld van een primaire emotie. Na afloop voel je je beter en is er ruimte ontstaan. De emotie is eigenlijk altijd verbonden aan een gebeurtenis die in het nu plaats vindt. Bijvoorbeeld het overlijden van mijn vader of een ander zwaar lot. Dit zijn dingen die je overkomen en die je niet kunt veranderen. Echter, de manier waarop je met dit lot omgaat heb je wel zelf in de hand.
Vaak gaan heftige omstandigheden gepaard met secundaire emoties, deze emoties dekken de primaire emoties af omdat ze makkelijker zijn. Boosheid, schuldgevoel en extreem zorgzaam optreden zijn goede voorbeelden van een secundaire emoties. Het is makkelijker om boos te zijn dan om je eenzaam of onzeker te voelen. Dit wil je niet. Je wilt je sterk voelen en niet gekwetst, verdrietig, verlaten of onzeker. Deze primaire emoties verbloemen we daarom met secundaire emoties zoals boosheid en daardoor creëren we bepaalde patronen. We zitten te veel in ons hoofd en te weinig in ons lichaam. Primaire emoties moet je toelaten anders word je nooit happy. Als je blijft malen en denken in oplossingen zit je hoofd op een gegeven moment vol.
Jouw plek terugwinnen
Gelukkig kun je je plek in de fontein terugwinnen en onbewuste identificatie of oneigenlijke verantwoordelijkheid loslaten. Je kunt weer afdalen naar je plek door primaire emoties te erkennen en jezelf op jouw plek te visualiseren. Wanneer je je plek in het familiesysteem gevonden hebt, zul je ook steviger in het leven staan. Zekerder. Wil je precies weten hoe dit werkt? Lees dan het boek ‘De Fontein’ of inschrijven voor deelname aan een opstellingendag. Tijdens een opstellingendag wordt zichtbaar gemaakt hoe de fontein van jouw systeem stroomt en wat je kunt doen om nog beter op jouw plek te komen.
Je koopt het boek hier voor €24,95 en je kunt zelf ook een coaching sessie inplannen.
