Column Robin: De middelvinger naar het millennial dilemma
De kerstvakantie is weer voorbij en we zitten inmiddels alweer tot onze knietjes in 2018. De vakantie reclames vliegen je om de oren, net als de gesneuvelde goede voornemens en we beginnen eindelijk een beetje te wennen aan het koude weer (Euhm NOT!). Wellicht ben je blij dat 2017 weer voorbij is en ben je vol goede moed aan het nieuw jaar begonnen. Bij dezen moedig ik je met volle borst aan! #girlsruletheworld
Mijn 2017 was een wonder jaar. Dertien landen in twaalf maanden, waarvan tien met de liefde van mijn leven. Een eigen onderneming starten en me volledig storten op een creatief bestaan. En natuurlijk alle mooie mensen waar ik het jaar mee heb mogen delen. Vorig jaar was een jaar waar ik alleen maar van had kunnen dromen.
Natuurlijk was niet alles perfect. Leven uit een koffer is echt verschrikkelijk en als beginnend ondernemer ken je ook zeker wel wat slapeloze nachten. Maar overall was het echt een knaller van een jaar…
Maar wat dan nu? Hoe moet 2018 dan verder? Ik bedoel, hoe kan ik 2017 ooit nog overtreffen? Ik heb duidelijk last van een millennial dilemma; hoe ben ik gelukkig zonder te denken dat geluk me zal laten falen. Want zeg nou eerlijk, ieder jaar moet toch nét een beetje mooier zijn dan het jaar daarvoor? Terwijl ik het type denk ik al meteen wat een bullshit gedachte dat is. Hallo millennial pressure!
Steeds vaker lees ik een stukje, of kijk ik een programma, of luister ik naar de radio en steeds vaker hoor ik het millennial dilemma voorbij komen. Wij millennials schijnen alles perfect te willen doen. Niet alleen is het van levensbelang om niet op je bek te gaan voor je medemens, maar het is ook nog eens super belangrijk om te laten zien hoe leuk we het wel niet hebben. Neem daarnaast de keuze stress en de oneindige zoektocht naar ‘onszelf’ en je hebt een recept voor een van de vermoeiendste generaties yet.
Het allerergste vind ik misschien nog wel dat we zoveel moeite hebben om elkaar iets te gunnen. Zeker de dames onder elkaar… Het lijkt er stiekem wel eens een beetje op, dat blij zijn voor een volstrekt onbekende (of juist een bekende) af zou doen aan je eigen succes. Alsof iemand anders aardig vinden of bewonderen alleen maar kan als jij degene bent die aardig of bewonderd moet worden.
Misschien herken jij je hier helemaal niet in. Mooi, ik zou van je kunnen leren! Want ja, ook ik doe hier soms aan mee. Ook ik denk soms bij andere (vrouwen) dat ik dat beter zou kunnen. Of dat iemand irritant hard zijn best aan het doen is. Maar eigenlijk is het gewoon onzekerheid. Stiekem voel ik soms jaloezie die ik niet kan ombuigen naar bewondering. En eerlijk gezegd vind ik dat gewoon mega kut.
Het is een eigenschap die wij, millennials maar ook niet millennials, allemaal wel eens bezitten. Zo’n eigenschap die we niet snel zouden uitspreken of toegeven. Maar meiden, zeg nou eens eerlijk, we zijn toch allemaal wel eens onzeker? En zou het niet zo veel chiller zijn om die onzekerheidsjaloezie wel eens om te buigen naar bewondering? Ik bedoel, het hoeft niet jouw stijl/ smaak/ aanpak te zijn, maar misschien is het wel heel moedig?
Dus. Ik had niet veel goede voornemens voor het nieuwe jaar. Buiten het voornemen om 2018 tien keer mooier te maken van 2017 (knipoog). Maar er is een voornemen dat niet zal sneuvelen. En dat is dat ik mezelf, maar vooral ook anderen meer ga gunnen.
Liefs,
Robin
