Column: kom maar op met dat nieuwe jaar!
Met een boodschappentas vol oliebollen en flessen champagne sta ik bij het verkeerslicht te wachten. Terwijl de auto’s langs me heen razen, flitsen beelden van het afgelopen jaar voorbij. De angst, twijfels, vermoeidheid en slapeloze nachten. De tientallen bezoekjes aan psychologen en fysiotherapeuten, de ups en downs en nachtmerries. In de verte zie ik een vrouw op de fiets aankomen. Ze heeft een perfect gekapt kapsel, draagt prachtige hakken en een peperdure jas. Even lijk ik mijn voormalig baas te herkennen en ondanks de koude wind, begin ik te zweten! Als de vrouw me passeert, lacht ze vriendelijk naar me. Met haar eenvoudige spijkerbroek, knalrode bomberjack en warme uitstraling lijkt ze in geen enkel opzicht op mijn voormalig werkgeefster. Ik kijk haar met grote ogen na en schrik van mijn reactie. Ik heb nog een lange weg te gaan.
Naast mij stopt een man die met zijn kleindochter aan het wandelen is. Het kleine meisje is met haar knuffel aan het spelen en kijkt mij met grote ogen aan. Ik begroet haar en kijk omhoog naar de zon die precies tussen een rij grachtenpanden uitkomt. Ik haal diep adem en voel een rust in mijn lichaam komen. 2015 gaat voor mij niet de geschiedenis in als een slecht jaar. Ik zou het zo weer over doen: ik heb mezelf leren kennen, ben sterker geworden en kan genieten van kleine dingen. Dat pakt niemand me meer af. Nee, 2015 is me dierbaar. On top off that is mijn zus dit jaar bevallen van het liefste jongetje ter wereld, heb ik veel tijd met mijn ouders kunnen doorbrengen en is labrador Frits bij ons thuis gekomen. En dat allemaal met mijn grote liefde aan mijn zijde.
Het getik van het verkeerslicht gaat over in geratel. Met een licht euforisch gevoel steek ik de weg over. Ik heb zin in 2016, kom maar op met dat nieuwe jaar. Als ik bijna aan de overkant van de straat ben word ik op brute wijze uit mijn dagdroom gerukt. Twee Italiaanse toeristen met ‘Amsterdam’ mutsen op slingeren met hun gehuurde tandem door het rode verkeerslicht. Ik schrik en roep de jongens een paar dingen toe die ik me nog herinner van mijn Italiaanse uitwisseling op de middelbare school. Terwijl mijn bloed kookt, rijden de twee onverstoorbaar verder. Ja, dat is ook nog een dingetje waar ik aan moet werken. Maar dat komt nog wel. Stapje voor stapje. Hello 2016, I’m ready for you!
