Anouke neemt een vluchteling in huis én deelt haar verhaal
“Alles uit de kast getrokken, blijk ik geen toekomst op voorraad te hebben.”
“You are lucky”, grap ik naar Omar, als hij net op tijd aan de kant springt voor een auto. Naast een ironisch gevoel voor humor, blijken we nog een andere gemene deler te hebben: hardlopen. Samen op de vlucht in de Hollandse nacht dan maar. Omar op zijn normale schoenen, want mijn hardloopschoenen (in de juiste maat) zijn hem te vrouwelijk. Een vrouw die hardloopt, is sowieso maar raar. Dat zouden zijn landgenotes dus echt nooit doen. Die zitten liever stil en houden zich bezig met hun uiterlijke verzorging.
#coolwomenshoutout: deze vrouwen draag ik een warm hart toe.
Bij restaurant Rainarai in het Westerpark krijgen we spontaan ieder een appel aangeboden. “Mag ik jullie ook een heerlijke kop soep aanbieden?” vraagt de vriendelijke eigenaar. Maar we slaan af. “Not hungry,” stemt mijn running buddy met mij in.
Acht maanden geleden kwam Omar als één van de eerste vluchtelingen in Nederland aan. Lopend en per boot doorkruiste hij Europa. Het vluchtverkeer was allemaal nog niet zo strak en (relatief) veiliger geregeld dan nu. Twee maanden en 6000 euro hebben de vlucht hem gekost. Geen onoverkomelijk bedrag voor iemand uit een welgestelde familie. In acht dagen te voet door Macedonië. Het verrijkte zijn topografische kennis met 24 dorpen. En lucky dat hij was, wist hij als één van de weinigen de andere kant van dit moeilijkste land te bereiken. Sprintend schudde hij menig arrestatieteam van zich af. (Voor degenen met interesse in harde cijfers: 18 van zijn 19 medevluchtelingen werden onderweg opgepakt en al dan niet gedood.)
Back home in z’n thuishaven Aleppo, adviseerde een leraar hem ooit Engels te gaan studeren. Het zou zijn gouden sleutel tot de toekomst worden, zo meende deze waarzegger. Het komt Omar en zijn tijdelijke hostess goed van pas. Vooral wanneer ik ’s avonds thuiskom van een drukke werkdag en mijn logee om drieduizend praatjes verlegen zit. Want appen met zijn achtergebleven familie en zich zorgen maken om dat wat achterblijft en dat wat komen gaat (wat? waar?) zijn eenzame hobby’s. Het enige uurtje dagelijks contact dat hij met zijn moeder en achtergebleven zussen kan hebben, geeft hem de nodige kopzorgen. Zijn broer blijkt eergister te zijn opgepakt. “We will never see him again”, luidt Omar’s antwoord op mijn vraag. Gelukkig kan hij ’s nachts zijn ogen sluiten en zijn hoofd doen rusten op het heerlijke hoofdkussen dat ik hem gegeven heb. Op de tweede nacht maakt hij me wakker. Zijn slaapzak biedt niet voldoende warmte liggend naast mijn raam van enkel glas. “Aansteller”, hoort hij me denken.
Hij is hier dus. In mijn paradijs. Van alle landen, koos hij Nederland. Buurlanden van zijn thuisland bleken simpelweg geen optie (conflict, religie, enz.) en Nederland leek hem, voor iemand met de nodige intellectuele capaciteiten een betere bestemming dan doener-Duitsland. Althans, zo staat het bekend onder werkzoekende vluchtelingen. Integreren vanuit een vluchtelingencentrum was overigens wel wat lastig. Maar wiet roken heeft Omar reeds goed onder controle. Een goed medicijn om zijn gedachten te temmen en hem te versuffen voor het leed waar zijn luidruchtige kamergenoten de gedeelde opvangruimte mee vulden.
De Gelukkige heeft nu uitzicht op een verblijfsvergunning. Zijn huis met tuin in multi-culti Bos&Lommer wacht op hem. “Beetje heel gek,” vindt ook Omar als hij mijn tuinloze zelfbekostigde studiootje observeert. Geen twijfel dat dit het eerste is wat hij zal terugbetalen. Maar pas nadat zijn familie in veiligheid is gesteld, natuurlijk. Geestig detail: zijn nieuwe (t)huis staat in De Vlugtlaan (echt waar!). Ik heb het expres nog niet voor hem vertaald. Lijkt me leuk als hij er tijdens z’n Nederlandse les zelf achter komt. Zijn gevoel voor humor kennende, zal het zijn woonplezier niet verpesten.
“Yes, you are right Anouke. It’s what they all tell me: I am lucky.” bevestigt Omar.
Zijn lege ogen als hij weer eens doelloos voor me staat, vertellen anders.
PS: Ik hoop dat ik dit verhaal goed geschreven heb. Voor een ieder die mij niet kent en misschien wat meer moeite zal moeten doen om het te doorgronden wil ik vragen: stel me graag je vragen, nog voordat je conclusies trekt. Ik zal ze beantwoorden – voor zover ik de antwoorden heb. Het was een zeer bijzondere en intense ervaring om 5 dagen noodopvang te bieden aan een Syrische vluchteling. Eentje die me deed beseffen hoe complex deze problematiek daadwerkelijk is. Als je op vergelijkbare manier je eigen mening wil vormen, neem dan eens een kijkje op http://www.takecarebnb.com/
Vragen aan Anouke kun je sturen naar enfait@madpacmedia.com
