Anorexia athletica, sporten tot je een ons weegt
Op de bank wachten totdat tante Corona met de noorderzon is vertrokken, kan. Is een optie. Er is ook een groep die zich – zelfs nu de sportscholen potdicht zitten – in het zweet werkt. En in deze bumpy road van een tijd blijkt er ook een groeiend aantal mensen die nog een stapje verder gaat. Unstoppable zijn ze. Mensen met het label ‘anorexia athletica.’
Anorexia athletica
Anorexia athletica, op Enfaits’ HQ hadden we er niet eerder van gehoord. Toch blijkt het niet iets te zijn wat maar heel zelden voorkomt. Zeker niet nu in deze turbulente tijden. Wat het inhoudt? Het is een mix van weinig eten en veel sporten. Mensen met deze aandoening hebben een continue drang om schrikbarend veel, heel veel te sporten. Extreme bewegingsdrang dus dat soms wel 5 uur sporten op een dag kan betekenen. Niet voor de lol, maar puur uit dwang. Daarbij komt dat mensen met anorexia athletica leiden aan anorexia, oftewel extreem weinig eten om maar niet aan te komen. Livin’ on the edge, maar dan de negatieve versie ervan.
Waarom het aantal mensen met anorexia athletica juist sterk stijgt in deze tijd kan ‘m in ogenschijnlijk simpele dingen zitten. Denk bijvoorbeeld aan het niet meer mogen sporten met een personal trainer of in sportgezelschap. Personen die normaal juist die rem kunnen zijn, die soms zo hard nodig is om niet door te slaan naar het extreme.
Documentairemaker Jessica Villerius – precies die grand dame die altijd zeer interessante docu’s maakt – heeft een tijdje terug een mini-doc ‘Eetstoornissen: maskers af’ gemaakt. Op een aangrijpende manier weet ze zeer persoonlijke portretten van vier vrouwen neer te zetten die dagelijks struggelen met een eetprobleem. Kijktip op Videoland!
